eerste gezang

SCHOONHEDEN SER NATUUR. Vierde Gezang. ai 3
Zal blijven ftaan, ó God, zoolang men eeuwen telt,
Gelijk een eerzuil van uw gunst, ten toon gefteld!
6 Dat de ondankbre, die uw weldaên durft braveeren
En nog weêrfpannig blijft, het oog tot u mogt' keeren,
En ondanks zijnen wil, eens overtuigend zien,
De goedheid, dje Ge aan hem, als Vader, aan wilt biên 1
Maar welke zijn in 't woud die heerelijke boomen,
Die met hun ftoute kruin tot bij de wolken koomen?
Uw muitend leger, fchoon het andren wel verflindt,
Befpringt hen toch vergee's, verwoede Noordewind.
Hun wortels, fterk gefpierd en groot van omtrek, daalen
Zoo diep in 't aardrijk, als hun kruinen fierlijk praaien
]n 't blaauwe wolktapijt. ó Heerlijk Paviljoen,
Gij fpreidt een frisfche koelte in fchaduw van uw groen.
't Woud roemt daarop, gelijk op Vorften, dieregeeren,
En doen 't nabuurig land hun trotfche Scepters eeren.
Met hun:.-e takken pronkt de grond een' langen tijd.
't Is veeier jaaren reeks, die hunnen duur fchaars flijt.
ó Hand der Almagt(/), die hen 't allereerst woudt planten,
Die in hun breede kroon, verfpreidt, aan alle kanten
Een.
(O 6 Hand der Almagt,] De boomen des Heeren worden verzaadigd
: de Cederboornen van Libanon, die Hij geplant heeft:
PSALM CiV, 16.
O 3