eerste gezang

v
SCHOONHEDEN DER NATUUR. Zesde Gezang. 411
Het dierlijk geestendom, 't welk uit een heir beftaat
Van vlugge deeltjes, die, in min- of meerder' graad,
Het brein doorloopen en in onze hersfnen fehrijven,
Wat zeg ik? daarin als met ijzren Riften drijven
Al zulke trekken, als het hun behaagt, bereidt
De vezeltjes, om met behoorlijk onderfcheid
De beeldtenisfen der voorwerpen fteeds te ontvangen.
Die vast te houden, om voor 't oog als optehangen:
Vandaar 't bewaaren en dat zoo wijd uitgeftrekt
Herdenken, telkens als de ziel die geesten wekt,
Van zulk een groot getal der menschlijke gedachten,
Die zonder tegenftand der fijne of grove krachten
Daar ingelaaten zijn, en dus opëen-getast
Dat geen van haar een plaatfe inneemt, die haar niet past,
Of wijkt uit haar gelid en vast - geregelde orden:
En elk van haar, die daar, gelijk verzegeld worden,
Vertoont, wen ik 'tbeveel, tcrftond zichzclv' aan mij.
Ze durven fomtijds, hoe onaangenaam 't mij zij,
Mijn' wensch weêrftreeven en mij in 't gezicht braveeren.
Somtijds koomt zich een drom, dien ik niet af kan weeren,
Zich zclven ftellen voor het oog van mijne ziel:
En naauwlijks zag ik ook eene enklc, die me ontviel,
Of