eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Vijfde Gezung. 315
Zoolang tot in het einde elk hoofd een lijf bekwam;
En dat Natuur in hen haar eerfte wezen nam.
Doch , om niet ftuk voor ftuk breedvoerig optehaalen
Al 't wonder, dat men in dit diertje dóór ziet ftraalen,
In 't zelve is 't niet alleen, dat ons de ervaaring leert
Hoe zich iomtijds een dier door deelingen vermeert.
Een Rombouts wateraas deed vóór dien tijd ontdekken
Hoe zijn verflinder 't zelve een meerderaar kon ftrekken,
En dat een veertigst deel van dit gedierte, dan, '
Als 't onverflonden blijft een heel dier worden kan.
Een fpiegel ziet men dus, die van de kram geweeken,
Ter aarde nederploft, aan honderd fpiegels breeken;
Behoudend' voor het oog in ieder (tukje glas,
Dezelfde werking, die eerst in den heelen was,
Dus laat ge, ö klein gediert', van u een grootheid daalen,
Die nooit ons zwak gezicht zal kunnen achterhaalen.—•
Op dit lang onbekende en wonderlijke beeld,
Waar veel verfcheidenheid van 'tfcheppingswerk in fpeelt,
Volgt nu een andre fchets van naare eq droeve trekken,
Van dieren, die den mensch voor 't meest tot nadeel ftrekken.
6 Huisliên, welker voet het lachend groen betreedt,
Slaat hier uwe oogen neêr! vlugt, en ontvliedt uw leed.
X 3
Ho©