eerste gezang

248 GODS GROOTHEID IN DE
Leidt hij den loop af, van een beek die ruisfchend vloeit
Door veele paadjes heen, tot zij de vrucht befproeit.
Nu ent hij 't boompje, dat geen vruchten wilde vatten;
Of bindt het takje, dat nog buigzaam is, aan latten;
En eindlijk, als de Leeuw, met tintelglans gehuld,
Den rijpen korenhalm op 't vruchtbaar veld verguldt,
Valt onder zijne zeis de zwangere air op hoopen:
Hij ziet den vreê, (dien hij voor geld niet zou verkoopen)
Gezegend heerfchen in zijn vrolijk huisgezin:
Zijn vrouw behandelt hem met eerbied, liefde en min.
Zijn' kindren is hij lief: en acht hen fteunpilaaren
Van zijn gegronde hoop en welbedaagde jaaren.
Somwijlen fhapt hij bij een heldre waterbron,
Die op een bed van mos en groente loopt, de zon
Ontduikende, onder 't loof van lommerrijke boomen,
Na dat hem, 't water, uit den voet der klaare ftroomen
Met eene holle hand gefchept, den heeten dorst
In hem ontftooken, had gedrceven van de borst.
Dan zit hij neêr op 't veld, en weet door kunftig fpeelen,
Al 't omgelegen land het zangziek hart te Reelen.
Straks ziet hij met vermaak zijn wollig vee in 't dal,
't Gras fchecren, hupplend, bij een' koelen waterval.
Dan