eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Vijfde Gezang. 313
Den Exter, die zoo zeer behendig weet te Reelen,
De kleurige Eend, die in de modderfloot gaat fpeelen,
't Patrijsje, rood van poot, den Reiger, lang gehalsd,
De teedre Tortelduif, in 't hart zoo onvervalscht,
De Zwaluw, ftaag gewoon bij fchoolen faam te fchaaren:
Het kroostbeminnend heir der kleppende Oojevaaren:
Met den Faizant, en Gans en basterd Nachtegaal,
Te famen, elk met een' bijzondren aart en praal,
Gefchonken uit den fchat van 't Eeuwig Opperwezen^
Tot vlugge boden van zijn nimmermeer volpreezen
En godlijke almagt; om te dienen aan zijn' raad,
Die in 't vervullen van zijn' wille onwrikbaar ftaat.
* * * * *
Gij, bloedeloos gedierte, ei koomt u ook vertoonen;
't Zij gij het veld, de lucht, of meiren moogt bewoonen.
't Zij gij verfchrikkelijk, of zeer beminlijk zijt,
't Zij ge ons befchaadigt, of met zegen ons verblijdt:
Zoowel die 't oog kan zien, als die't niet kan befchouwen:
Zoowel die kruipt, als die in 't dak der lichtflambouwen
Uw vleugels uitbreidt, en die alle wordt ontvonkt
Door een natuurdrift, waar ge, elk in uw foort, meê pronkt.
V 5
Nu,