eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Vijfde Gezang. 349
Wordt afgemat; het dier valt ademloos ter neer
Op zijne pooten, korts zijn toevlugt, hoop en eer.
't Zucht over deezen dienst der weereldfche ijdelheden,
Waaraan het offren moet zijn fchoone en vlugge leden.
Nu juicht van rondömm' 't heir der jaagren, blij te moê:
Het haalt het dier nu in, en ftapt volvrolijk toe:
De honden fchieten bij, en dreigen fluks in Hukken
Het afgeloopen dier te fcheuren en te rukken.
Maar 's jaagers ftem bedwingt en teugelt hen terftond
Bij 't afgemarteld Hert, hen houdende in het rond.
Fluks blaast de jaager: en de ganfche ftoet van Adel
Ja zelfs de Vorst verfchijnt op zijn' vergulden zadel:
Zij rukken toe, en zien den overwonneling.
Elk wenscht den Vorst geluk: die trekt de hertvangkling.
En flaat de doodwond aan het pronkjuweel der dieren.
Straks blaast men weder, om die zegepraal te vieren.
En de Opperjaager trekt het mes, waarmeê hij fier
Een' poot afhakt van dat zoo edelmoedig dier.
Hij biedt eerbiedig hem den Vorst aan, die, ten lesten
Het afgemarteld beest geeft aan het heir ten besten
Der honden, raazend van den dollen hongersnood,
Meêvoerend vol van vreugd den afgehouwen' poot.
Dat