eerste gezang

ÏO8
GODS GROOTHEID IN DE
Hij zet op eenen Vreê veel lieffelijker toonen ?
Dan als hij zingen moet van waggelende troonen,
Gebeukte wallen en vergooten heldenbloed.
De Vreê fchenkt Amaril een' frisfchen roozenhoed.
En Koridon een' flaf, met keurig thijm omvlochten;
De Koopvaardijvloot vreest geen felheid van gedrochten»
Ten roof gezonden en met plonderaars bemand:
Zelfs fchijnt, de zon, een volk, met eene zachter hand,
Waar Vrede bloeit, dan een, waar d' Oorlog raast, te ftreelen.
Het aardrijk, 't welk het bloed indrinkt door duizend keelen,
Ontzegt des landmans hoop veelmeerder, dan een veld,
Waar Godelief zijn treên in vrijheid kerkwaards Relt.
In Vrede klinkt de toon der godgewijde zangen
Veel hooger, dan wanneer ons de oorlogsboeien prangen.
Wat wonder? Gods paleis is zelfs de Vrede-Stad,
't Nieuw Salem, daar geen twist, geen oorlog plaats in had,
Sints fnoode Beëlzebub, ten afgrond neêrgeklonken,
't Rechtvaardig vonnis van Gods heiligheid deed pronken;
In Vrede bloeit Gods Dienst in 't ruime kerkgewelf.
Wat wonder toch? God is de hoogfte Vrede zelf!
Gelukkig is dan 't Land dat op geen' krijg wil bouwen,
Dat met zijn grenzen kan' zich zelv' te vreden houên,
Dat