eerste gezang

SCHOONHEDENDER NATUUR. Vijfde Gezang. 309
De tedere eiers, daar het jong eens uit moet koomen.
Schier eindloos is 't verfchil, vaak bij den mensch vernoomen,
6 Vogels, 't welk gij naar de keus der foorten houdt,
Wanneer uw naarftigheid (ƒ>) het teder nestje bouwt:
De Zwaluw kiest de kalk, als zij haar nest zal maaken,
De Musch ontfteelt daartoe uw riet, ö boerendaken.
Die kunstgebouwen, zoo verfchillig ondereen,
Zijn 't werk van 's vogels bek, ja van den bek alleen.
Wie is hij, die hun zegt, voor wien dit nest moet ftrekken ,
Wanneer zij leggen en hunne eiers moeten dekken?
Wie is hij, die hun leert, veelmeerder uitgebreid
Of enger, naar de maat van hunne vruchtbaarheid,
Of grootte van elk ei, de ftamwieg optebouwen?
Hier moet ge ö Twijfelaars, uw nietigheid befchouwen:
Hier wordt ge toch verward, hoe trotsch, hoe fijn gij zijt.
Dit werktuig, waaruit blijkt een rang van moeite en tijd,
Die heerlijk is, en 'twelk geen mensch kan recht verklaaren,
't Is 't werk des Kunftenaars van alle kunftenaaren.
h
•
(p) Wanneer uw naarjligheid] Zoude het wel moegelijk zijn,
( zegt MONTAGNE) dat de Vogels de nesten zoo zacht van mos en
dons verzorgden, zonder dat zij zouden weeten, zulks ten uiterften
voor de tederheid hunner jongen noodig te zijn ?
V 3