eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Zevende Gezang. 479
Befprongen van den ftorm in buldrende onweêrsvlaagen,
De fteile kruin wel neer voor zijne ruwe flagen:
Maar blijft, hoe ook gefchud, altoos onwankelbaar,
En trotst den Noorderftorm in 't dreigend heet gevaar.)
Na 't braaf verfmooren van den muitgeest zijner togten
Krijgt hij een zegepraal, door hem met lof bevochten.
En zoo hem de Opperheer, in zijn Voorzienigheid,
Nog buiten 't ftrijdperk niet van haaren aanval leidt,
Is 't omdat Hij hem gunt nog meêr te zegepraalen. ——
Aan't eeuwig Wezen, 't welk woont in de hemelzaalen, •
Zendt hij zijn zuchten toe, en bidt het vuurig aan;
Ja de ijver voor Gods roem, de lust die zijne daên
Steeds regelt, doet hem vaak in heilige aandacht gloeien:
Hij dient zijn' God: hem kan geen bijgeloof vermoeien*
Hij eert Gods Wet; cn voor haare infpraak nimmer doof,
Buigt zijne Reden zich voor 't waar' Schriftuurgeloof.
Om deeze en duizenden van deugden meêr juicht de aarde;
Zij ftrekken 't Menschdom tot verfierfel en tot waarde,
Alzulk een fterveling, die altoos zwanger gaat
Van weldaên, helpt fteeds elk in zijn' bedroefden ftaat
Hij heelt de Vriendfehap weêr, gebrooken voor veel tijden,
Wil elk van rampfpoed door zijn medehulp bevrijden:
In