eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Vierde Gezang. 255
Aldus verkreegt gij niet het edel reukvermoogen;
Maar hieldt uw recht toch ter verrukking aller oogen.
Doch zoude ik uwer hier vergeeten,
fchoone bloem,
Die door uw zedigheid, welke u verftrekt tot roem,
Als op den grond des hofs n zeiven houdt begraaven:
De losfe Mankop doe zijn' roem veel hooger draaven;
Ziende u verachtlijk aan; dit baare ü nimmer fmart,
Gij blijft toch 't beeld van een oprecht en deugdzaam hart.
Verfier, 6 Violet, een jonge en frisfche Schoonheid,
Gij die zoo zedig ons den eêlften geur ten toon fpreidt:
Alfchoon de grootfte glans niet op uw aanfchijn Rraalt,
Uw eedle balfemgeur zet dubbel dit betaald.
En gij, ö trotfche bloem, die naar de zonneboogen,
Zoo ras het licht verfchjint wendt uwe duizend oogen;
En in gedaante en kleur aan ons een zon verbeeldt,
Wat heeft Natuur u met haar gaaven mild bedeeld!
Gijmoogt fchoon zonder reuk, uw'fchedel op waards beuren,
't Verdichtfel wil, dat gij uw lot nog zoudt betreuren,
6 Clitie (0), en de Zon naaröogen in haar' loop,
Uit een te leur gefielde en oude minnehoop.
En
(0) Clitie,] De Dochter van OCEANUS en T.HETÏS, (volgens
de