eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. VierdeGezang. 257
Zij fchijnt een wonder del* Natuur in 't bloeiend rijk:
Wel vijftig voeten hoog Relt zij haar kruin ten prijk.
Dikbladig, puntig lof, de wortel uwer planten
Verftrekt een artfenij, voorlang j, aan alle kanten
Van 't weercldrond beroemd, zoo door zijn deugd als frriaak.
Helaas! dat ge ons niet meêr vergunt het fchoon vermaak
Van uwe bloesfems, en maar ééns in honderd jaaren
Uw krachten tot een bloem te famen wilt vergaêrenl
Uw fchoonheid is te raar en al te kort van duur;
Maar wie heeft ooit bepaald de werking der Natuur?
Wat kunst, wanneer gij niet meêr zijt, 6 fchoone bloemen,
Doet onzen reuk nog op uwe eedle geuren roemen,
En fchenkt ons Thijm, Jasmijn, Rooze- en Oranjegeur!
De bladers van 't gebloemte eertijds zoo fchoon van klem>
In eenig koöpren vat geflooten, en door 't flooken
Van een geftadig vuur, 't welk langzaam haar deed kooken»
Geheel te faam verteerd, vervliegen in een lucht.
De vloeibre geesten aan het koökfel nü ontvlugt,
En door den pot, waarin zij waren fluks ontvangen.
Zijn aan de kerkerdeur, die gloeide, blijven hangen;
Niet anders daalen fijn verdunde vogten zelv'
Bij druppen neder van het koperen gewelf,
R
Ërj