eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Tweede Gezang.
ïö?
Gij zijt het groote God, Gij zijt het ook alleen,
Die, deez' behendigheid, hun geeft, in woeste zeen.
Door U verijdlen zij al veele hinderlaagen.
Die fchoone giften, al die loosheên, die wij zagen,
De nabuurinnen van de Reden, fchoon hun vremd,
Zijn echter de oorzaak die de magt der fterken temt,
En houdt in evenwigt door uw alwijze leiding:
Wat hebt Ge aan hunnen haat en onverzoenbre fcheiding,
In 't ondoorgrondbaar diep van uwen wijzen raad,
In zijn befluiten zoo onwrikbaar, niet een zaad
Van veel geheimen, die zoo nuttig zijn, verbonden!
Gansch onüitputlijk is Natuur: wie kan haar gronden?
Hoe maatloos zijn op ons die giften, uitgeftort!
De Mensch, die uit zich zelv' fteeds aangedreeven wordt
Om zelfs ook uit de zee voor zich de fpijs te haaien,
Oogst honderdvoud te min, als ze uit haar rijke zaaien
Aan ons (want voor den Mensch is 'talles) geeven kan.
De visfchen, wien de fchulp (f) tot een vast dakwerk van
Verweering
(p) wien de fchulp] Zie over den Schulpvisch , het tweede
gedeelte van een Werk , genaamd l'Hiftoire Naturelle , eclairds
dans deux de fes parties principales, la Lithologie cif la Conchyiiologie,
dat is : De Natuurlijke Gefchiedenis, verlicht in twee haarer deelen;