eerste gezang

SCHOONHEDENDER NATUUR. Zevende Gezang. 453
Dat zij uitblusfche in u, dc wroeging die zich wreekt;
Dat zij, waarfchouwende u voor drift, te langzaam fpreekt;
Ja dat zij driften en hartstogten, die u ftrekken
Tot uw bederf en fchande, in u zelfs op zou wekken.
Ontfluit uw oog! zie toch uwe onrechtvaardigheid!
Wie deed de Reden, die zoo fchoon een' glans verfpreidt,
Zoo zeer verwelken ? wie, wie heeft haar' gloed verduifterd ?
Wie anders toch dan gij ? Gij hebt haare eer ontluifterd!
Ja, uit de gronden van uw hart (dat zich geheel
Der driften overgaf, fchaars kiest het beste deel,
En door den dorst tot valsch geluk wordt opgevreeten)
Verheffen dagelijks, hoe noö gij dit wilt weeten,
Zich duiftre dampen, daar der Reden zuivre gloed,
Die ons vergeefs befchijnt, helaas! voor zwichten moet.
Niet anders zien wij ook den damp, die uit de poelen
Van een moeras, waarïn de vuile (langen woelen,
Als rook fnel opvliegt in den kring van 't luchtgewelf,
En verder meêr en meêr opftijgend, voorts ook zelv'
De heldre zon, dat licht van zooveel zegeningen,
Bijna verduiftrcn in haar luifterrijke kringen.
Terwijl wij te onbedacht de Reden aan een zij'
Vaak Rellen, heel verblind, door eigenvleierij,
F f 3
Kan