eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Zevende Gezang.- 491
En niets kan hem voldoen; hij blijft geduuiig haaken:
En of't geluk fchoon wilde ons wenfchen gansch volmaaken,
Toch wil, toch eischt hij meêr, terwijl hij't hart ons brandt.
Och, willen wij 't geluk in een' gerusten ftand.
Den zoeten vrede, ja 't oprecht vermaak genieten;
Laat ons 't verlangen, 't welk ons 't leeven doet verdrieten,
Geheel beteugelen, hoe zeer het in ons woedt.
Wie kan 't bedwingen? wie betoomt zijn' overmoed?
Wie kan 'tdoen luiftren naar de Wijsheid en haar wetten?
Wie kan zichzelv' voldoen: 't verlangen paaien zetten,
En altoos meester zijn en blijven van zijn hart?
Alzulk een Christen-Held gevoelt noch angst noch fmart.
Hij heeft een waar geluk,'t welk hem tot vreugd kan ftrekken.
Die groote vastheid, die geen ramp omvérr' kan trekken,
De middelmaat
die zich aan 't noodge flechts bepaalt:
Alle eerampt leert verfmaên; te leeven onbeftraald
Van
(q) De middelmaat,] Tot goede beftuuring van zichzelven in
allen deeze, dunkt ons de herinnering der volgende regelen niet
onnuttig te zijn :
„ Niets is er Jchooner dan de gouden middelmaat;
, Want 't evenwigt alken houdt alles vast in ftaa'".
Ei, zeg mij toch, mijn Vriend, hoe zal ik die, récht treffen*
Gebruik uw Reden flechts; zoo zult gij 't wel befcfftn". —
Uw Reden , (zegt gij!) — Och, waar vinde ik Reden nu?! — ;
„ Gods woord, Natuur, uw Ziel, die keren zulks aan u".
Maar in mij is geen magt'. hoe kan ik dit verrichten ? —
„ Ondankbte, bidt tot Goit; Genade flerkt uw pligten".