eerste gezang

452 GODS GROOTHEID IN DÊ
De Reden tracht wel, ja, 't verbreeken van die banden $
Als al te onwaardig voor haar' reinen hals en handen;
Zij wil voorzichtiglijk, als zijnde wijs en vrij,
Afwenden van den mensch de vuile flaavernij.
Zoo ras de driften dan in 't hart der ftervelingen
Oprijzen, is zij ftraks gereed om bijtefpringen;
En fteekt de handen van haar' bijftand aanRonds toe.
De ondankbre durft haar ftraks verwerpen, dwaas te moè.
Zij afgemat van zoo vergeefs ons toe te fchieten
Met eenen bijftand, dien wij toch niet gaarn genieten,
Vlugt eindlijk heen en laat ons over aan den fmaad;
Gereed nochtans altoos, in allerhanden ftaat.
Wanneer we in hoogen nood haar' bijftand weer begeeren,
En fmeeken willen, met haar hulp tot ons te keeren.
Ken, ken uw beeldtenis, ö Mensch, in dit Tafreel l
Uw laagheid en de ramp die aan u valt ten deel
Zijn fteeds uw eigen werk: gij moet u zelv' dat wijten.
Bcfchuldig doch voortaan, wilt ge om uw onheil krijten,
Geenszins de Reden: zeg nooit in uw droeffenis,
Dat ze een beklaagelijk gefchenk des hemels is:
Dat zij uwe euveldaên bedekt zelfs vóór uwe oogen,
Of die blanketten zou, waardoor gij wierdt bedroogen;
Dat