eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Tweede Gezang. 105
't Zij hij aanvallend zelf, zijn' vijand wil befpringen,
Of door de vlugt zich uit zijn neepen zoekt te ontwringen;
Wier kracht hij, als geleerd daaröp, verijdeld heeft.
Zijn vijand is verkleumd, wordt flaaprig, trilt en beeft,
En kan zich, fchoon hij wil, niet aan zijn' tand onttrekken.
De fterke Visfcher kan den arm niet meerder rekken; .
Hij wordt fluks als geheel verfteend en uitgedoofd:
Zoo zegt men, dat weleer het fchrikkelijke hoofd
Van
genen die hen aanraaken. De Siddervisch, in de Middenlandfcho
Zee, en daaromtrent, gelijk ook in eenige der Surinaamfcbe Stroomen
gevonden, is eenigzins gelijk aan onze Heilbot, en, heeft, als alle
• Platvisch, een' hoog verheven' rug met fterke vinnen bezet Wanneer
hij zich wil wreeken van dengenen die hem zoekt aanteranden,
zoo trekt hij den hoogen rug zoodanig in, dat hij alle zijne kracht
daardoor ingefpannen hebbende, en de rug weêr fchieiijk opfchietcnde,
hij zijnen vijanden daardoor zoo fterke flagen weet te geeven,
dat zij er als door verftij ven, en in onmagt raaken : en, zegt de Heer
DE REAUMUR, de eigene bevinding, welke ik daarvan heb,
deed mij afzien om verdere proeföndervindingen daarvan te neemen.
En PLIKIUS, in zijn Vde Boek verhaalt, dat de Sidderof
Slaapvisch wel weet, de andere Visfchen, die over hem koomen
zwemmen in eene fluimerigheid te brengen, en ze zoodanig verkleumt,
dat hij ze krijgt, en hun vleesch tot zijne fpijze gebruikt:
En alle de genen, welke deezen Visch maar aanraaken , worden
daardoor zoo verftijfd, dat, gelijk ALBERTUS zegt, één zijner
gezellen dien Vissh maar haastig aangeroerd hebbende, zijn arm
een halfjaar verftijfd isgebleeven, fchoon hij verfcheidene middelen
daartegen gebruikt heeft. P11 N. van ie Dieren, bladz, 557.
Jmji. 1703.
GS