eerste gezang

44 GODS GROOTHEID IN DE
Doch, moedig dier, fta af: gij weet niet wat u naakt,
Hoe ras wordt uwe kracht op 't glibbrig ijs gekraakt.
Op '* glazen ijspad woont zoo weinig mededongen.
Maar met dat ijsvermaak is ons de dag ontvloogen.
Dc günftrende avondfter lokt ieder, weêr naar huis.
Dus gaat de winter om: nu met het woest gedruis
Van ftormen, dan weêr met een reeks van regenbuien,
Die ginds en vérr' het land verdrinken, uit het zuiên,
Of eindelijk met mist, en hagel, fneeuw en ijs.
Wanneer de zon weêr aan den dierkring haare reiz'
Begint, zien wij ze opnieuw met leevendiger vonken
En vruchtbre krachten als herbooren fchooner pronken.
L)an toont ze aan 't aardrijk haar bekoorelijk gelaat.
Zc fchijnt een bruid, die, na den ilaap, heur armen ftaat.
Qm baars beminnaars hals, geheel verliefd en teder.
Al haar aanminnigheên en praal neemt zij nu weder
Gelijk herfchapen aan; en in dit frisch faizoen,
Bedekken bosch en veld zich zelv' met jeugdig groen.
Het fchoonst gehloemt ontfpruit en toont ons zijn vermoogen.
Voldoet aan onzen reuk en ftreelt de keurigfte oogen,
pe Zuidewind klapwiekt en fladdert aan en af.
Lykoris leunt verheugd op haaren herdersftaf,
Zij
t