eerste gezang

42o -GODS GROOTHEID ÏN DÊ
En doet den oorelog van zijnen eertroon vallen:
Dan ftemt het weêr tot krijg, enfchiet met donderballen.
't Verdrijft de dwaalingen der Ouden in 't gemeen;
't Keurt alle misbruik af: 't verbetert onze zeên.
Het mint alle orden: 't haat en vloekt de domheid, boosheid *
De zij- en dwarspaên, en de zwakke magteloosheid,
En wat de Reden ooit verwerpt of ook ontkent:
Daar is geen fterveling, die Rraffeloos het fchendt.
ö Reeks van gunften, ö welrijke zegeningen!
't Is aan den mensch, die in de wijde weereldkringen
Verdoolen zoude, een Gids, een baken, door zijn licht.
Wat is het menschdom door zijn' bijftand en bericht
Al klippen braaf ontvlugt, in 't midden van de baaren f
Al Rormen doorgeftreên! ontworReld aan gevaaren!
Ons leeven is een zee daar 't altijd ftormt en waait;
Terwijl ons ranke fchip van 't rechte zeilfpoor draait:
Het Oordeel leidt het, en blijft ondanks wind en vloeden,
Dat als een trouwe loots, tot in de haven hoeden.
Gelukkig was de mensch en zeker in 't gevaar,
Indien hij aan zijn Rem niet ongehoorzaam waar',
En naar zijn' wijzen raad en lesfen wilde hooren;
Maar eene neiging, die hem telkens kan bekooren,
Een