eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Tweede Gezang. 73
Maar ach! die kalmte is wech, en de opgeruide vloed
Loeit als een dolle ftier uit wreevlen overmoed.
Nu vliegt hij fchielijk op, tot aan de dikke wolken:
Dan ftort hij fchuimend neer, tot in de diepfte kolken,
'k Zie honderd golven ftraks met opgefperden muil,
Nu, tegen 't wolktapijt, fluks in des afgronds kuil,
Den woesten weêrftuit van haar ijslijk ftormen werpen.
Die ftort weêr neêr, terwijl de winden vreeslijk fnerpen,
En vormt een grouwzaam hoog gebergte op 't pekelveld.
De vloed beukt op den vloed. In 't loeiend ftroomgeweld
Vermengt de Noordewind, heel dol, zijn fnorkend huilen.
Ach! de opgefpalkte zee, gereed met open muilen,
Des aardrijks grooten kloot in haaren balg te flaan,
Springt over de oevers heen, en maakt zich open baan.
Vrees niet! Een breidel die gebieden kan en teuglen
Weet uwen vloed, 6 Zee, hoe opgeruid, te vleuglen.
Gods magt, Gods vinger fchreef, engafaanhemeen perk (a)
Een' ringmuur in het zand, heel ondoordringbaar fterk.
Op
( O Gods vinger — hem een perk] Tot hiertoe zult gij koomen
en niet verder; en hier zal hij zich ftellen tegen den hoogmoed
uwer golven. JOB XXXVIII, vers 11.
E 5