eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Tweede Gezang. 133
Uw hooge wijsheid, die al de aardfche volken, door
De Zeen gefcheiden, langs het ruime handelfpoor
Aldus verëenigt, ö geduchte God der goden, •
Wil daardoor niet alleen voorzien in onze nooden.
Ik zie in 't diepe der Natuurgeheimenis
Een voorwerp daarvan, 't welk uw zorg meêr waardig is.
De Zee, dat groote blijk van uwe onmeetbaarheden,
Dat vreeslijk zinnebeeld van uw vergramde reden
En uw getergde wraak, heeft uwe hooge magt,
Uw' naam en glorie, door al 't weereldrond gebfagt.
De volken zittende in den nacht der duistre dagen,
Zijn dus van 't ijzren juk des Satans eens ontflagen;
Wanneer in 't eind de zon der heilgerechtigheid,
Den nacht verdreeven heeft, haar' vollen glans verfpreid,
En alle toverlicht voor haaren gloed deed wijken.
Het Christelijk geloof deed dus veel verre Rijken
Aanneemen 't godlijk woord van Vorst Immanuël,
Wiens blijde boodfchap vloog, in weêrwil van de hel,
Van 't één naar 'tander ftrand (j), door al de weereld heenen.
Leg, Satan, leg geveld, uw glans heeft uitgefcheenen!
Val
CO Vm't één mar'tander ftrand,] Geen menfchelijk verftand
heeft ten opzichte der bekeering van vreemde volken meerder
I 3
toegebragt,