eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Zevende Gezang. 445
Ën achter ons verbergt, opdat men door berouw
Den ijsfelijken val niet meêr ontkoomen zou.
Die Reden, daar de Mensch zoo trotsch op is en moedig
En zoo naarijverig, moest altoos in hem, fpoedig,
Om heuren achtbren aart te houden in haare eer,
Het menfchelijk gebrek herftellen keer op keer.
Zij moest hem zelfs heel goed en zeer omzichtig maaken,
Zij moest hem, altoos fier in allerhande zaakenj
Als een verwinnend Vorst beheerscht verwonnen liên,
't Heir zijner togten, 't welk zijn hart fteedswil gebiên*
Geheel vermeestren doen, en hem haar wet doen eeren.
Zijn feilen moest zij zelfs doen tot zijn voordeel keeren
En graadlings brengen tot den allerhoogften trap
De beste deugden in haar heerlijke eigenfchap.
Maar waarom toch blinkt vaak haar lichttoorts' ondertüsfcheh
Met eenen gloed, die fchier onmooglijk fchijnt te blusfchen,
Hem, zonder dat hij wordt verhelderd, in 't gezicht?
Of zou ze als fchemering, en twijfelachtig licht,
In 's menfchen leevensbaan een' valfchen glans verfpreide»,
Dwaallichten zeer gelijk, die, flikkrend, zeer verfcheiden
En zwervend zijnde, aan ons ontrouwe gidfen zijn,
Ja zelfs gevaarelijk door hunnen valfchen fchijn?
Laat