eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Eerfte Gezang, ij
Schijnt ons de zon weêr al haar kracht bijëen te haaien,
En vrij wat meerder vuurs te fpreiden uit biar ftraalen.
Haar gloed, die telkens weêr opnieuw herbooren fchijnt,
Maakt dat het koren en het gras als aêmloos kwijnt.
Der ftroomen bed krimpt in: zij dropgen uit, en treuren.
De flijk wordt hard en ftug, en de oevers zien wij fcheuren.
De rijke korenair verfmacht van bangen dorst,
En roept den hemel toe, uit een verkwijnde borst.
Het water, als een damp, ten dampkring opgeroogen,
Ontzegt den regen , fcooon 'thet aardrijk uit ziet droogen.
En weigert tijden lang zulk eenen dierbren fchat.
Of zoo het fomtijds, uit de lucht, ter neder fpat,
Zoo is 't niet anders, dan met fchrikkclijke plasfen,
Of harde bollen, die uit water faamgewasfen,
Alömm' verwoefting zelfs aanrechten door hun kracht.
Dan toont de zon ons weêr een lieffclijker magt,
En maakt den zomer, om zijn gaaven, hoog te pri;zen.
Daar zien wij reeds van vérr' de zwangre halmen rijzen,
Op 't vriendelijkst geftreeld door Damons herdersftaf.
Ginds weidt de kromme zeis den vetten zaadöogst af.
Hier maait, daar keert, ginds zet men't hooi op fpitfe rooken.
pier wordt de volle vlam in 't ftoppelveld geftooken.
Daar