eerste gezang

' SCHOONHEDEN DER NATUUR. Zesde Gezang. 397
En waarmee Ge onze ziel zoo onophoudelijk
Als mildlijk overftroomt uit uw volzalig rijk,
Is juist van allen geen verheevner in uwe oogen,
En ook geen één, hetwelk mij meêr zou voegen moogen,
Dan 'tgeen van U mij fpreekt en mij van U vervult,
En U alleen in mij als mijnen Schepper huldt.
't Geen uwe grootheid, die geen fchepfel uit kan fpreeken ,
Verzegelt aan mijn ziel door 't allerfterkfte teeken,
En uwe al wijsheid en uwe almagt mij verklaart,
Hetgeen mij onderhoudt, en telkens in mij baart
De diepe indrukfelen van de éénheid van uw Wezen ,~
En hooge onmeetbaarheid, met diep ontzag te vreezen. •
De ziel die in ons woont, toont veel bewijzen aan
Van haar hoedanighcên en innerlijk beftaan.
Hoeveel rijkdommen heeft zij 't menschdom tot een voordeel!
Een vrije aanneeming en een weigering: een Oordeel
En goed Geheugen met een fterke Inbeeldingskracht.
Zie daar haar fchatten van hoedanigheên: haar magt
En rijk inkoomen zijn haar leeven tot een wapen,
Haar rijklijk toegelegd, zoo ras zij was gefchapen (/).
Ver-
(i) zooras zij was gefchapen. ]
Dus is de zin van 't oorfpronglijke