eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Eerfte Gezang. $t
Een rijkelijke maat, op 't omgelegen veld,
Opdat zijn pand, bij hem, aan 't aardrijk aanbefteld,
Verrotte, wortels fchiete, opnieuw beginn' te leeven,
En honderdvoudig vrucht den Landheer weêr moog' geeven i
Ten nutte van zijn kas, ten dienst van 't algemeen.
Nu, zijnde dag en nacht juist even lang van fchreên, (i)
Tlaagt ons geen fcherpe kou: de hitte kan men draagen;
Doch de aarde mist den fleur der korts voorgaande dagen.
Zij treurt nu, en het rijk der vruchten heeft thans uit.
Het blad wordt geel van plant en bloem en gras en kruid;
't Verdort; én al 't geboomt ontbloot van zijn fieraadje^
Hoe fier 't ook korts nog was op zijne pronkpluimaadje,
Is thans een gearmde fïronk, die treurt in zijnen grond.
Deeze is uw orden, 6 Getijden, in het rond.
ó God almagtig* die de tijden fchiept der jaaren,
Ontvang den wierookgeur van onze hartaltaaren.
Wij knielen needrig voor uw' hoogen zetel neêr,
En brengen plegtig U den hoogften lof en eer.
U zij de dank! uw naam zij eindeloos gepreezen,
Uw roem gaat boven ons begrip, ê fcheppend Wezen.
Al
(O «ven lang van fchreén,} De Hwfss dag- «n nachtevening.