eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Zesde Gezang. 413
Hoe meêr de vezels van de hersfnen buigzaam zijn
Hoe meêr zij fpeelen, en hoe dieper ook het fijn
Gevoelig voorwerp, daar, zijn beelden, hoe verfcheiden,
Inprent, om weder die voor 't oog ten toon te leiden*
Daarvan ftaan menigten heel vast daarin gefpreid,
En raaken nooit daaruit door de vergeetenheid:
Terwijl dit aantal van verfcheiden Tafereelen,
Daar ingelaaten, waar zij met elkandren fpeelen,
Zich zelden onderling verftooten van het fpoor;
Zij leeven vreedzaam, en geen één van hen vloeit door.
Elk blijft daar duidelijk (j) en klaar, en toont aan de oogen
Zelfs zonder 't minst geweld op 't helderst zijn vermoogen:
Elk
(y) Elk blijft daar duidelijk] Dit was de eigenfchap van het
verwonderbaar geheugen van SENECA, dewelke ons zegt, in do
Voorrede van zijne Twistgedingen : dat hij in zijne jeugd tweeduizend
Eigen - Naamen achtereen wist na te zeggen, als hij ze
maar Céns had aangehoord; en dat hij, (hetgeen nog vrij wat
meerder is) die noemde op dezelfde orde, waarïn ze hem waren
voorgeleezen. Onder andere uitwerkingen van het geheugen, die
niet m:n verwonderbaar zijn, haalt hij er ééns aan, die zelfs ook
vermaakelijk is : „ Een zeker iemand (zegt hij) hebbende een
„ Gedicht hooren leezen, zeide, om het gezelfchap eens te doen
,, lachen, dat het zijn werk was; en tot bewijs, herhaalde hij
,, het van vooren tot achteren, zonder haperen : en omdat de
,, waare Dichter zulks niet insgelijks van zijn eigen werk konde
,, doen, befchuldig'ie men denzelven van Vaarzen-dieverij: waardoor
de nabootfer uit kracht zijnes wonderbaaren geheugens
„ zegepraalde, boven den maaker zei ven".