eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Tweede Gezang. 109
Van kleur veranderlijk: rondom vol fcherpe fpooren,
Wat heerlijk kunstpenfeel, hoe hoog in alle chooren
Der Schilderkunst beroemd, gepreezen en vermaard,
Kan immermeer aan ons dien zoo verfcheiden' aart,
Als onderfcheiden vorm en eigenfchappen, maaien,
Van den gefchulpten visch, die zijne fterke fchaalen,
Al waar hij is, en kruipt, meevoert op zee en ftrand?
Wat meestertrek fchetst ons, door eene fikfe hand,
De wondre fchoonheên van zijn fchulpen, vol van bogten,
De neiging die Natuur wou aan elk foort verknochten?
Hoe zonderling vergaêrt en, onophoudelijk
Voortteelend, fteeds vermeert, het ftrand- en 't waterrijk ?
En door wat kunst elk zich weet voor gevaar te dekken?
Maar dit zoo heerelijk tafreel vol fchoone trekken,
Durft mijne hand niet zelf afmaaien op 't papier;
En meêr getroffen door den onnavolgbren zwier,
Die
Het vleesch, dat in den fchulp zit, is als verdeeld in s hoogroode
of bleekgeele kwabben. En dit is de nette befchrijving van
dien Visch : welke de Schrijvers van Le Speüacle de la Nature en
de L'Hift. Natur. eclaircie, niet duidelijk hebbende opgegeeven,
ik noodig oordeelde, dus naauwkeurig te melden, omdat die Visch
van zulk een' lekkeren fmaak is, dat de liefhebbers daarvan, hem
veel hooger achten, dan met groene baarden voorziene Oesters,
hoe heerlijk die ook zijn «oogen,