eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Zesde Gezang. 391
Van de één tot de andre pool zeer fchielijk uit koomt Rrekken,
En, zóó als zij zulks fchoot, weêr vlug aan 't oog onttrekken.
Vanwaar toch in de Ziel, die zoo verfcheide vlugt,
Tot in 't onëindige verdubbeld in de lucht
Van haar befpiegeling, der vliegende Tafreelen,
Die af en iangaan en weêr telkens nieuwe teelen?
Hoe koomen ze in de ziel, die door haar' grooten drom,
Zelfs als belemmerd en geprangd is van rondömm'f
Zoo zien wij op een plaat die we om haar kunst waardeeren,
De fchoone trekken die ze ontving in het graveeren,
Door 'tftaalpunt, wélbeftuurd door een ervaaren hand,
Daarop zeer leevendig en kunftig ingeplant.
De ziel zich van de boei der kindsheid nu ontflaande,
Wordt met het klimmen van de jaaren traplings gaande
Om ook der zinnen kracht te ftellen op den toets.
Ze ontvangt dan met vermaak en teffens met veel moeds,
Als lang begeerig naar de indrukfels van de zinnen,
Den grooten hoop van die bevattingen van binnen.
Juist even als een pasgebooren waterftroom,
Die zijne golfjes fteeds ziet groeien langs zijn' zoom,
Door all' de beekjes, die haar vloeden in hem gieten,
Terwijl hij langs haar in zijn' vruchtbren loop mag fchieten,
B b 4.
Schijnt