eerste gezang

23 GODS GROOTHEID IN DÉ
Daar ftaat de vlegel, bij het juichend landgeluid,
Van 't zvveetend dorschgerei, het graan ten halmen uit.
Hier zwoegt het wagenros: daar ftapelt Bouwman bergen,
Van hooi en goudgeel graan, die 't wolkgevaarte tergen;
En past de fchuuren vol met allerhande graan,
Dat, in den winter, mensch en beesten zal verzaên,
Zoowel de laagc ftulp als vorstelijke Hoven:
Zoowel die met den ploeg den barren kleigrond klooven,
Als, die de baaren van het ongetemde zout
Op maat van wind en tij doorkruisfen met een hout.
Gijfmeert, öZomer, door uw zweet, de ftramme leden ;
En fchoon een rijkaart, die u zelv' kunt voên en kleeden,
Zijt gij een dienaar toch van 's Winters barre woên.
Nu koomt ook eindelijk het vierde jaarfaizoen,
'tWelk aan den wijngaardman tot loutre vreugd kan ftrekken,,
Wanneer hij met gezang den wijnberg op mag trekken,
Met korven op den rug, en 't krommes in de hand,
Waarmeê hij zijne vrucht, de blijd&hap van al 't land,
Gaat in het hangen van de booge bergen fnijden,
Tot hij zich over all' zijn' arbeid mag verblijden;
En hupplcnd wederom naar zijn gehuchtje treedt.
Nu prijkt de boomgaard in zijn prachtigst ftaatfiekiecd;
Hier