eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Zesde Gezang. 389
Van 't fijn"beftaan der ziel die met u is verbonden,
De Reden zelfs kan nooit dat wezen recht doorgronden:
Omtrent haar wezen blijft de mensch fteeds ongewis.
Hij weet, maar ook hij weet niet meêr, dan dat zij is,
En dat zij denkt: de rest is voor de fcherpziendRe oogen,
Met eenen voorhang vol van nevelen omtoogen.
Geen fchepfel opent dat geheimwerk van Gods hand.
Gelijk de Godheid aan den Oceaan het Rrand
Ten eindperk heeft gezet, zoo gaf Hij ook der Reden,
Hoe groot die is, een perk, nooit door haar te overtreeden.
Schoon ondertusfchen all' het menfchelijk vernuft
In 't zoeken van 't beftaan der ziel zichzelv' verfuft,
En als 't dien afgrond der befchouwing wil verkiezen,
Zich in denzelven en zijn diepte moet verliezen,
Haar werking nochtans, haar bedrijf en haar beftuur,
Zijn toch geen raadfels noch onpeilbaar van natuur,
ö Opperhemelvoogd, naar waarde nooit volpreezen,
Gij die alleen der ziel gegeeven hebt het weezen,
Gij die alwijs aan haar heur eigenfchappen gaaft,
Door welke alleen zij denkt, befluit, en werkt en flaaft,
Zich uitbreidt en bepaalt, verneêrt of op wil beuren:
Verwaardig mij, van dit mijn opzet goed te keuren;
B b 3
Opdat