eerste gezang

SCHOONHEDEN DER NATUUR. Eerfte Gezang. 53
Dat vuur heel onderfchept. De maanhol is bedekt
Met eenen voorhang, die zijn' glans aan hem onttrekt.
Zoo fpreiden ook geen' glans de heldre lichtflambouwen,
Wanneer ik tusfchen die, en 'toog, mijn hand wil houên;
Het lichaam, tusfchen in geplaatst, moet mijn gezicht
Terftond berooven, door zijn dikte, van het licht. -
Wat zal ons 't oppervlak der maan nog meêr ontdekken ,
Als 't vérreziende - glas tot hulp van 't oog mag ftrekken ? .
Ik fta verbaasd. Hier fchijn ik hoog gebergt te zien!
Hier fchijnen zee en ftroom (w) en afgrond zich te biên j
Aan
(w) Hier fchijnen zet en Jiroem]
De verzekerende toon, waarmede
DER HAM, in zijne Voorrede voor zijne Sterrekundige Godgeleerdheid
van deeze Zeën en Rivieren fpreekt, fchijnt mij wat al
te ftout: De zaak is alleen maar moogelijk, en'tkon wel zijn, dat
in de Maan noch Zeën noch Rivieren waren, gelijk
die
HUIGENS,
ze echter denkt bevolkt te weezen , in zijne Cosmotheoros
bladz. 114, tracht te bewijzen.
Meêr omzichtigheid vindt men in
*t zeggen van den Heer DEFONTENELLE, over dit onderwerp. De
Wijsgeeren zegt hij, welke met hunne Verrekijkers naar de Maan
reizen, hebben daar zeën, meiren, hooge bergen en diepe afgronden
ontdekt. Dit is echter meêr niet dan een gisfing, en men
heeft het ook maar aanteneemen, als iets van vérren afftand koomende:
Zie zijne Meerderheid van Weerelden, in de tweede Samenfpraak.
Maar zoo de zeën en meiren al niet meêr zijn dan een gisfing, de
bergen, en wel zeer hooge, hebben echter eene genoegzaame zekerheid;
met den Verrekijker ziet men niet alleen de gebergten,
D s
» a w