De stem van de meester. De hertogen van - middelnederlands.be

de stem van de meester
pellen tot capellaen. 70 Afkomstig uit het Brusselse patriciaat en gesteund
door het hof, lijkt Wein – of Ywanus zoals hij in de Latijnse
bronnen wordt genoemd – weinig moeite te hebben gehad met het verzamelen
van beneficiën. Zo komt hij in de bronnen onder meer voor
als kanunnik van de Sint-Vincentiuskerk in Zinnik (Soignies). 71 Zijn
verblijf in het Zoniënwoud is dan weer te verklaren door het feit dat
Wein in 1429 werd benoemd tot kapelaan in het kasteeltje Drienborren.
Deze kapelanie in de directe nabijheid van Rooklooster was in
1355 gesticht door hertog Jan iii en zijn opvolgers behielden het collatierecht,
het recht om zelfstandig de kapelaan te benoemen. Op voorwaarde
dat hij vier keer per week in het kapelletje de mis opdroeg,
kreeg de kapelaan van Drienborren jaarlijks een vergoeding in geld,
hout en kolen. Verschillende leden van de hofkapel hebben het voorrecht
gehad in Drienborren te worden benoemd. Zo werd Cornelis van
Haverbeke in 1379 aangesteld en omstreeks 1415 was het de beurt aan
Engelbrecht de Roosere, die trouwens in 1402 samen met Wein aan
het hof was gearriveerd als een van de singhers op die capelle. Engelbrecht
was tot 1428 kapelaan van Drienborren en werd als zodanig opgevolgd
door Wein van Cotthem. 72 Uit een oorkonde van de Bourgondische
hertog Filips de Goede blijkt dat Wein uiteindelijk begin juli
1457 overleed, waarna de vergoeding voor de kapelaan definitief werd
overgeheveld naar het klooster van Sint-Jacob op de Coudenberg. 73
Maar is dit alles wel van belang voor het literaire leven aan het Brabantse
hof van hertog Jan iv? Aan de voortzetting begon Wein vermoedelijk
pas na het aantreden van hertog Filips de Goede, zodat die
tekst eigenlijk buiten het bestek van dit boek valt. Desalniettemin lijkt
het goed nog eens terug te keren naar het kapittel waarin de dichter
spreekt over het verdriet dat loskwam bij het overlijden van de hertog:
Ende boven al soe was hi
Van sinen dieneren, si u ghesaeght,
Onsprekelike zeere gheclaeght.
Ic spreke ooc wel – acherme! – met recht.
Ic was sijn dienere ende sijn knecht.
Sijn doot magh ic wel claghen zeere:
Die edel goedertieren heere
Gaf mi tot soe menegher stont
Soe menich suet woort met sinen mont,
Dat mi allen dat leven mijn
In mijn herte gheprint sal sijn.
Ende sijnre zielen, wats ghesciet,
En meinic te verghetene niet
Soe langhe als mi God laet leven. 74
154