De stem van de meester. De hertogen van - middelnederlands.be

hendrik iii en zijn weduwe ( 1248-1267)
Raoul de Soissons, de door de hertog aangewezen rechter, was een
edelman uit de grafelijke familie van Soissons. Uit de liederen die van
hem zijn overgeleverd, blijkt dat Raoul nauwe contacten onderhield
met graaf Thibaut iv van Champagne en met Karel van Anjou, de
graaf die door Gilbert werd aangeduid als rechter. 22 Karel van Anjou
staat eveneens bekend als dichter. Hij schreef minstens twee liederen
en hij nam deel aan een jeu-parti met de trouvère Perrin d’Angicourt.
Als broer van graaf Robrecht i van Artesië – en van koning Lodewijk
ix van Frankrijk – was Karel van Anjou trouwens verzwagerd met
Machteld, de hierboven reeds genoemde zus van hertog Hendrik iii
van Brabant. In de geschiedenis van de Lage Landen speelde hij een
opmerkelijke rol door na de slag bij Westkapelle namens de Dampierres
aanspraken te maken op Henegouwen. Hij werd echter verdreven
door de Duitse koning Willem van Holland. Uiteindelijk had Karel
van Anjou meer succes in het zuiden: in 1265 werd hij tot koning van
Napels gekroond. 23 Het is overigens niet bekend hoe Karel van Anjou
en Raoul de Soissons hebben geoordeeld over de discussie tussen Gilbert
de Berneville en Hendrik van Brabant. Het was immers niet gebruikelijk
dat het oordeel bij een jeu-parti op schrift werd gesteld.
De contacten tussen de trouvères waren vooral ook zo sterk doordat
zij dikwijls minneliederen aan elkaar opdroegen. Hierboven zagen
we reeds dat hertog Hendrik iii van Brabant een lied had gericht aan
de graaf van Vlaanderen. Maar zelf ontving hij ook verschillende liederen,
per brief of per jongleur. Carasaus, een dichter die voornamelijk
in kringen van het Vlaamse hof lijkt te hebben verkeerd, had een speciale
boodschap voor de hertog in Leuven:
Droit a Louvaig fai, chançon, mon message:
Di a Henri k’il n’ait pas cuer volaige,
Mais laist Amors avoc li remanoir,
Se il pour li ose emprendre a valoir. 24
(Lied, breng mijn boodschap rechtstreeks naar Leuven en zeg tegen
Hendrik dat hij geen wispelturig hart moet hebben, maar dat hij de
Liefde bij zich moet houden en dat hij moet durven beginnen haar
waardig te zijn.)
En de Artesische trouvère Perrin d’Angicourt – bevriend met Gwijde
van Dampierre en Karel van Anjou en bovendien goed thuis in het literaire
milieu van Atrecht – was er al evenzeer van doordrongen dat de
Brabantse vorst grote interesse koesterde voor hoofse minnelyriek:
63