De stem van de meester. De hertogen van - middelnederlands.be

pagina 122 tot 126
99. Zie resp. Wilmink & Meder 1995, 103-104 (en Janssens 1986a, 98) en Meder
1989, 74, n. 59. Op de situering van de Borchgravinne aan het hof wordt afwijzend
gereageerd door Lodder 1998, 27-28.
100. De sproke is uitgegeven door De Keyser 1950 (citaat op p. 28, vs. 296). Dat Hein
van Aken tevens de auteur is van de Vierde Martijn – zoals werd bepleit door
Hegman 1958, 20-26 – is niet zo waarschijnlijk (Lievens 1960, 58-61). En het is
louter op basis van die identificatie dat de stelling is geponeerd dat Van den coninc
Saladijn werd geschreven voor ‘de ridders van de hofkring van Hertog Jan ii van
Brabant’ (De Keyser 1950, 6). Mogelijk is Hein van Aken wel identiek aan de auteur
van Die Rose, Heinric van Brussel. Dat Hein van Aken uit Brussel afkomstig
was – en in 1330 al was overleden – blijkt uit een verwijzing in de Lekenspiegel
van Jan van Boendale (De Vries 1844-1848, dl. 3, 183, 3 de boek, kap. 17, vs. 91-
96; vgl. Hogenelst 1997, dl. 1, 147).
noten bij hoofdstuk 6
1. De juridische achtergrond van de vrouwelijke opvolging in Brabant wordt besproken
door Stein 1994, 173-174.
2. Het mecenaat van Jan de Blinde wordt behandeld door Wilkins 1983, 257-264.
3. Avonds 1984, 185-187.
4. Zie over de moeizame opvolging door Johanna en Wenceslas, Avonds 1984, 184-
224; Stein 1994, 172-176; voor het territorium Uyttebrouck 1975, dl. 1, 43-111.
5. Zie over het gebruik van de hofrekeningen – die bewaard worden in het Algemeen
Rijksarchief Brussel (arab), fonds Rekenkamer – Sleiderink 1993, 2-3 en
Uyttebrouck 1974. Het muziekleven onder Johanna en Wenceslas wordt beschreven
door Sleiderink 1994 en Sleiderink 2001.
6. Primisser 1827, 93-96, vs. 140-144; Sleiderink 1993, 10-11.
7. Het citaat is afkomstig uit Gerrit Potters Nederlandse vertaling van de kronieken
van Froissart, De Pauw 1898, 441.
8. Sleiderink 1998, 28-29; vgl. Van Oostrom 1987, 18-22.
9. Sleiderink 1993, 6-7. Dat de Hertog van Brunswijk voor hertog Wenceslas zou zijn
geschreven lijkt mij – onder andere in het licht van Klein 1997 – niet langer waarschijnlijk.
Zie tevens noot 54 bij hoofdstuk 5.
10. Sleiderink 1993, 14-15; Sleiderink 1998, 28-29; De Haan 1999, 59-79; Van Oostrom
1987, 18-22. Zie specifiek over de Duitse kleuring bij Augustijnken, Klein
1997 en De Haan 1999, 133-136.
11. Brinkman & Schenkel 1999, 777; Sleiderink 1993, 8 (vgl. voor het genre ook Sleiderink
1998, 25). Iets verderop in het handschrift-Van Hulthem – in de sproke
Deen gheselle calengiert den anderen die wandelinghe (vs. 68) – is overigens sprake
van een overleden rondreizende dichter Gielise van Trecht (Brinkman & Schenkel
1999, 780; Hogenelst 1992, 99).
12. Aldus een rekeningpost van 22 mei 1379 (Sleiderink 1993, 16).
13. Naast de nog te noemen gegevens kan worden gewezen op een voordrachtskunstenaar
die in dienst was bij de Franse koning (1366) en een andere die Retulmostier
wordt genoemd en die in 1378 en 1379 zijn opwachting maakte aan het
hof (Sleiderink 1993, 6).
14. Sleiderink 1993, 3-6. Wellicht betreft het L’espinette amoureuse (uitgegeven door
Fourrier 1972; zie voor de datering 30-32). Een andere mogelijkheid is L’orloge
amoureus (aldus Dembowski 1986, 17, n. 38).
192