SPIS RZECZY

Chrystusa. Krytykował rozpuszczanie się chrześcijaństwa w relatywistyczneji ekumenistycznej nowomowie, wyrzekanie się jedynej Prawdy na korzyśćmnóstwa innych „prawd”, jednej prawdziwej religii na potrzeby pluralistycznejideologii równości pomiędzy religiami. „Ratunkiem dla człowieka zanurzonegow relatywistycznej dezorientacji będzie przyznanie absolutnej wartości boskiejrzeczywistości Słowa”, pisał w Iota unum.Romano Amerio zmarł w 1997 roku, w wieku 92 lat. Jak utrzymuje włoskidziennikarz Sandro Magister, z uznaniem wyrażał się o nim Jan Paweł II, mimo iżpośmiertnie uczniowie profesora wydali drugą księgę, stanowiącą niejako posłowiedo Iota unum, zatytułowaną Stat veritas, w której Szwajcar pod ostrze swegokrytycznego pióra wziął list apostolski polskiego papieża Tertio Millennio adveniente,zarzucając mu niewystarczające korzystanie z autorytetu papieskiego w sprawieobrony katolickiej tożsamości. Charyzmatyczny Jan Paweł II – promotor serdecznegodialogu z Żydami, organizator wspólnych spotkań z przedstawicielami religii świataw Asyżu, proponujący Kościołom innych wyznań chrześcijańskich przedyskutowaniesposobu realizacji prymatu Piotra w Kościele – mógł rzeczywiście stanowić trudnyorzech do zgryzienia dla wiernego tradycyjnym standardom praktykowania wiaryw Kościele szwajcarskiego filozofa.Niestety, trudno przekonać się o tym, czy Amerio we wszystkim miał rację.Jego wydane po włosku, francusku, niemiecku, angielsku i holendersku książkisą nie do zdobycia. Ich nakłady są wyczerpane, a nad pomysłem ich wznowieniazawisła niewygodna aura lęku. Kiedy postanowiłem odnaleźć egzemplarz Iota unum,nieświadomy nie wiedziałem, na co się zdobywam. Beznadziejny okazał się pomysłwypytywania o książkę wykładowców teologii; wzruszali ramionami przekonani,iż jako obcokrajowiec na włoskiej ziemi najprawdopodobniej przekręcam nazwiskoautora. Podobnie bezcelowe było przeczesywanie księgarń i antykwariatówinternetowych: „towar tymczasowo niedostępny”. Zapuszczenie się w bibliotekiWenecji przypominało przygody poszukiwaczy zaginionej arki. Wreszcie udało mi sięodnaleźć jeden, zmumifikowany okaz w kapucyńskiej bibliotece na wyspie Giudecca.I jak to bywa z mumiami, wypożyczenie jej sporo mnie kosztowało.Coś jednakże drgnęło w przyrodzie i zaczęły pojawiać się w sprawie RomanoAmerio oznaki odwilży. Okazuje się, że jego uczeń i kontynuator z Lugano, prof.Enrico Maria Radaelli, przygotowuje nową edycję dzieła szwajcarskiego naukowca,który – według słów ks. Divo Barsottiego – „otrzymał od Boga charyzmatdostrzegania tego, co głęboko ukryte w chrześcijańskim nauczaniu”. Jak niedawnozauważył włoski dziennik Il Tempo, „w epoce niezaprzeczalnego kryzysu największydar, jaki sędziwy wierny może ofiarować swemu Kościołowi, to mówić jasno”.Niezaprzeczalny kryzysPolski obserwator patrzy z innej perspektywy na zmiany, jakie zaszływ obszarze życia Kościoła w krajach zachodnich po zakończeniu Soboru