SPIS RZECZY

Kinsellę, zakręcającego i zakręcającego w tej zimnej, kamiennej wieżyczce, wyjścieprzez wąskie drzwi do gabinetu opata przyprawiło o zawrót głowy, oszołomiło,sprawiło, że z początku przegapił wyciągniętą na powitanie dłoń gospodarza.– Jak się ksiądz ma? – głos opata był bardzo łagodny.– Przepraszam, proszę wybaczyć, dobrze, dziękuję. Dobrze, że was widzę,ojcze opacie.– Tak więc Padraig zostawił księdza stojącego na przystani. Och, tępy z niegochłopak. Przykro mi, że miał ksiądz tyle kłopotu.– To nie jego wina. Nie zdawał sobie sprawy, że jestem księdzem.– Ale i tak ksiądz przybył. Rzutkie. Czy zdaje sobie ksiądz sprawę, że to pierwszalatająca maszyna jakiegokolwiek typu, która wylądowała na Muck?! Przywiózłnam ksiądz symbol tego wieku. I to kiedy już myślałem, że uda nam się zamknąć tostulecie i powiedzieć, że minęliśmy się ze swoimi czasami.– Czy to by ojciec wolał?– Wolał co?– Przegapić to stulecie, urodzić się w innym czasie.– Chyba nie – powiedział opat. – Na przykład gdybyśmy żyli w osiemnastymwieku, nasza religia byłaby zakazana przez Anglików. A wiek dziewiętnasty nie było wiele lepszy. O ile nie miało się pragnienia zostania męczennikiem, przeszłość niebyła tutaj najlepszym czasem na bycie katolickim księdzem.– Tak, oczywiście. Zapomniałem – powiedział Kinsella. – Przy okazji, mam dlaojca list od ojca generała. A to mój ekumeniczny nakaz misyjny. Może chciałby ojciecrzucić na nie okiem?Opat istotnie chciał. Wyciągnął dłoń.– Ma ksiądz irlandzkie nazwisko – powiedział, kiedy Kinsella odpinał aktówkę.– Tak.– To nazwisko z hrabstwa Mayo. – Opat wziął listy, przekładał je jak listonosz, idącw stronę biurka. Usiadł, rozłożył listy, otworzył je nożem do papieru i czytał z uwagą.W tym czasie Kinsella próbował „przeczytać” jego, zauważając najpierw podciężką wełnianą brązową szatą czarne farmerskie buty z podwójnymi skórzanymipodeszwami i wielkimi kołkami ćwieków oraz białe wełniane skarpetki wywiniętew górze na cholewę tych potężnych butów. Oczywiście w tym zimnie mnisi nie nosząsandałów. Podobnie za drzwiami opata wisiał czarny rybacki sztormiak i rybackikapelusz. Te buty, ten kapelusz. Praktyczny człowiek. Jego dłonie, niezgrabne nastronach ekumenicznego nakazu misji, były dłońmi człowieka pracy, pokryte starymizacięciami, o zgrubiałych paznokciach z sinymi końcami. Chuda szyja, wydatnejabłko Adama, poruszające się w oprawce zbyt dużej koloratki. Posiwiałe włosyopata były ostrzyżone bardzo krótko i razem z osadzonymi głęboko w czaszceszarymi oczami, oddzielonymi od ogorzałej twarzy siecią białych zmarszczek troski,nadawały mu wygląd morskiego ptaka, może rybołowa. Jednak kiedy opat odłożył