SPIS RZECZY

119bowiem Kościół przestaje odróżniać się w czymkolwiek od otaczającego go świata,jeżeli rozmywa się granica między organizmem religijnym a instytucjami świeckimi, tojaki sens ma uczestnictwo w takim Kościele?Praktyka pokazuje, że radykalna zmiana nauczania w sprawach ludzkiejseksualności, czyli to, co według progresistów wewnątrz Kościoła katolickiego, miałopowstrzymać wyludnianie się świątyń – wcale takim ratunkiem nie jest. W kościołachprotestanckich zaakceptowano antykoncepcję, aborcję, homoseksualizm, kapłaństwokobiet i inne postępowe postulaty, a jednak ich świątynie wyludniły się jeszczebardziej niż katolickie.O ile większość holenderskiej młodzieży dystansuje się dziś całkowicie odchrześcijaństwa, o tyle mniejszość, która wiąże swe poszukiwania duchowez ewangelią, pragnie Kościoła ortodoksyjnego, wymagającego i wyrazistego. Okazujesię zarazem, że żywa wiara może być przekazywana z pokolenia na pokolenie tylkow środowiskach osób głęboko wierzących. Jest ich dziś w Holandii niewiele i sąnieliczne, ale działają coraz prężniej. Po okresie zapaści zaczęły rozwijać się znówseminaria diecezjalne, zwłaszcza te, które oparte zostały na wytycznych Jana Pawła IIz 1997 roku. Powstały też dwa nowe seminaria misyjne Redemptoris Mater –w Haarlemie i w Roermond.Prymas Simonis mówi, że największą nadzieją holenderskiego Kościoła są dziśwspólnoty i ruchy katolickie, takie jak Droga Neokatechumenalna, Odnowa w DuchuŚwiętym czy Focolari, gdzie człowiek może przeżyć osobiste doświadczenie spotkaniaz Bogiem. Według kardynała różnią się one od Ruchu 8 Maja tym, że ożywia je zmysłwiary (sensus fidei), a nie światopogląd sekularny, tzn. traktują one Kościół jakoMistyczne Ciało Chrystusa, a nie jako jeszcze jeden twór społeczny na podobieństwopaństwa, urzędu czy korporacji.Od dwóch lat Holandia jest też terenem, na którym prowadzone są missio adgentes (misje do ludów), które w założeniu skierowane są do krajów pogańskich.Na zaproszenie lokalnego biskupa zjawia się niewielka wspólnota, składająca sięz księdza, trzech rodzin, często wielodzietnych, i dwóch wdów. Zapraszani są z innychkrajów europejskich, a nawet z innych kontynentów, do miejsc, w których nie istniejąjuż parafie katolickie, w których ponad 90 procent dzieci jest nieochrzczonych,w których wiele osób nie ma nawet pojęcia, kim był Jezus Chrystus. Tam osiadają,szukają pracy i zaczynają żyć tak jak wszyscy wokół – z jedną różnicą: tworzą Kościół.Podobne misje organizowane były w Europie tysiąc lat temu, gdy silny był żywiołpogański. Zakonnicy z Flandrii, Burgundii czy Lotaryngii przybywali wówczas naziemie słowiańskie. Dziś księża i rodziny wielodzietne jadą z Polski do Holandii. █