SPIS RZECZY

óżny od niego samego autorytet, który do wiary go wzywa i ją kształtuje. Jestnim Chrystus i Jego Kościół. Natomiast odwieczną troską, wyrażaną przez Ojcóww stosunku do wszelkich „braci” zbliżających się do owczarni Kościoła, był tzw.„habitus heretyka”, to jest nawyk polegający na tym, iż skłonny jest on wierzyćjedynie w to, co mu rozum lub subiektywne odczucie dyktuje jako godne wiary.Demokracja w KościeleProblem ten zrodził się na bazie trudnej relacji między Kościołem a rewolucjąfrancuską, głoszącą hasła wolności, równości i braterstwa. Dogmat nowoczesnościwywiedziony z tamtego wydarzenia prezentuje stanowisko zdecydowanie antymonarchistyczne.W jego rozumieniu demokracja jest jedynym prawomocnym107Nie wolno zapominać – przestrzega Amerio –że władza zarządzania, nauczania, napominaniaczy uświęcania w Kościele pochodzi z góry.Odpowiedzialnością za rozprzestrzenianie sięmentalności demokratycznej w środowiskachkatolickich myśliciel z Lugano obarcza nie tylkozewnętrzne wpływy świata laickiego, lecz takżesamych pasterzy Kościoła.sposobem zarządzania społeczeństwem. Dogmat ten zainfekował wszystkie warstwyhierarchii kościelnej. Kościół natomiast, jako doskonała społeczność regulowanaBoskim prawem, jest monarchią. Taką formę – dowodzi szwajcarski myśliciel – chciałnadać swemu Kościołowi sam Chrystus.Dla Amerio nieuzasadnionym przejawem wybicia się w myśleniu katolickimna czoło ducha demokratyzmu jest rola przyznana przez Sobór Watykański IIKonferencjom Episkopatu. Oznacza ona mocne uderzenie w najwyższy autorytetpapieża. Poza tym ogranicza autonomię rządzenia w diecezjach poszczególnymbiskupom. „Biskupi diecezjalni nie odpowiadają więcej ani przed własnym ludem,ani przed Stolicą Apostolską. Odpowiedzialność indywidualna zostaje zastąpionaodpowiedzialnością kolegialną. Na konferencjach Episkopatu postanowieniaKto się boi Romano Amerio?