SPIS RZECZY

Ci ludzie nie są częścią historycznej czy klasycznej tradycji reformacyjnej, zwłaszczaluteranizmu, kalwinizmu i anglikanizmu – i sami nie uznają się za jej część. Napoczątku XX wieku liberalna teologia – w dużej części importowana z Niemiec– zdobyła duże wpływy w niektórych klasycznych wyznaniach protestanckich,nazywanych „głównonurtowymi”, takich jak prezbiterianizm, luteranizm czykongregacjonizm, wywodzący się z angielskiego purytanizmu, który można nazwaćquasi-kalwinizmem.W 1910 roku grupa teologów należących do tych właśnie głównonurtowychkościołów opublikowała zbiór esejów pod wspólnym tytułem The Fundamentals79„O mój Boże! Kim są ci ludzie, którzy naglewtargnęli w naszą przestrzeń? Myśleliśmy,że już zniknęli, że zostały po nich tylkoprzypisy w książkach o historii”.(„Fundamentalia”), w których potwierdzili tradycyjną doktrynę na temat fizycznegozmartwychwstania Jezusa, obietnicy Jego powtórnego przyjścia, dziewiczych narodzin,boskości Chrystusa oraz Bożego natchnienia Pisma Świętego – podkreślano szczególniete pięć fundamentów wiary.Czyli właściwie podstawowe elementychrześcijańskiego wyznania wiary.– Ich celem było potwierdzenie zasad prawowiernego chrześcijaństwa przeciwkoliberalnemu establishmentowi głównonurtowemu.W latach dwudziestych XX wieku wewnątrz tradycyjnych kościołów protestanckich– takich jak prezbiteriański, episkopalny, luterański, kongregacjonalistyczny czymetodystyczny – stoczono gigantyczną bitwę o władzę między fundamentalistamia liberałami. Wynikiem tej bitwy było stanowcze zwycięstwo liberałów. Zwyciężylibezapelacyjnie. Mieli lepszą propagandę i sprawniejszą polityką. Tak więc wyznaniagłównonurtowe obrały bardzo liberalny kurs.Ewangelikałowie – wówczas zwani jeszcze fundamentalistami – generalniewycofali się i rozpoczęli długi, rozciągnięty na 50 lat, proces budowy własnychPodzielona Ameryka, umierająca Europa, intrygująca Polska