SPIS RZECZY

niczym małe wysepki na oceanie świata. Choć statystyki nadal dumnie prezentują swenadęte proporcje: ubyło nam tu, ale za to przybyło nam tam, dzisiejsze czasy wcale nieułatwiają życia naśladowcom św. Franciszka, św. Faustyny czy Jana Pawła II.Głównymi wrogami wiary w Chrystusa, poza stale obecną w dziejach Kościołaobojętnością religijną czy kompromisami moralnymi, wydają się dziś dwa zjawiska.Są one jak dwa rodzaje bastionów, przez które musi przejść człowiek, któryW świecie, w którym nikt nie ceni sobie prawdy,liczą się dobre trawienie i środki nasenne. Bóg jestzbyt angażujący, ewangelia zbyt wymagająca,dekalog zbyt kategoryczny,w głębi serca słyszy Chrystusowe wezwanie: „Pójdź za mną”. Chrześcijański biegz przeszkodami zaczyna się od konfrontacji z tzw. nowoczesną mentalnością, będącąniezwykle modną, zwłaszcza wśród zadowolonych z siebie posiadaczy wszelkiejmaści dyplomów. W oczach przedstawicieli naukowego, wyzwolonego z zabobonówreligijnych poglądu na życie tłum gromadzący się na „Anioł Pański” z papieżem to„niesmaczny pokaz głupków i dewotów” (Umberto Eco). W rankingach poczytnościtriumf odnoszą apostołowie nowoczesnego, racjonalnego ateizmu: Richard Dawkinsczy Christopher Hitchens, według których Kościół katolicki poprzez swój sprzeciw napolu biotechnologii, swobodnej etyki seksualnej czy w kwestii utrzymywania „prymatuprawdy” jest w swej istocie źródłem przemocy: nie chcesz wojen, trzymaj się jaknajdalej od religii!W tym sensie angielski filozof Roger Scruton mówi o „karłowatości laicystów”,którzy przerażeni radykalnym islamem i bojący się z nim zadrzeć, swoją złośćprzekierowują na chrześcijan. „Kościół jest dobry jedynie w paleniu na stosie GiordanoBruno” – powtarzają w kółko, przekonani, że z chrześcijańską wiarą należy walczyć,wymachując maczugą cynizmu, obelg i ironii. Niedawno jeden z włoskich dziennikarzyMichele Brombille zastanawiał się na łamach „Il Giornale”, dlaczego Joseph Ratzingerw pewnych kręgach jest tak bardzo znienawidzony. Oskarżenia o ingerowanie w politykęczy stanowisko w sprawie seksualności to tylko pretekst. Istotą sprawy jest to, conieustannie powraca na usta Papieża: życie ludzkie ma swój sens, nie jesteśmy dziećmiPrzypadku, ale planu Miłości! Tylko on jeden, w całym świecie zachodnim niewierzącymjuż w nic, powtarza nieugięcie, że prawda istnieje. Kultura, która zmusza rozum dobycia głuchym na przesłanie Chrystusa, prowadzi ludzi do życia bez korzeni, bez źródeł,w nihilistycznej próżni. Lecz cóż zrobić, jeśli terapia próżniowa staje się modna?