SPIS RZECZY

65Czterdziestolecie istnienia Drogi Neokatechumenalnej stało się okazją doprzeprowadzenia rozmowy z jej głównym inicjatorem – hiszpańskim malarzemKiko Argüello.Apostoł Paweł pisze: „Postanowiłem bowiem, będąc wśródwas, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i toukrzyżowanego” (1 Kor 2,2). Krzyż stanowi centralny tematprzepowiadania Drogi. Jaką rolę odegrał on w jej narodzinach?– Zasadniczą. Droga Neokatechumenalna narodziła się pośród baraków PalomerasAltas, w jednej z najbiedniejszych dzielnic Madrytu. Ja wówczas byłem bliskoSartre’a, doświadczałem bardzo poważnego kryzysu egzystencjalnego. Dotknęłamnie powieść Camusa Dżuma i poznałem Pana poprzez tajemnicę cierpienianiezawinionego. Myślałem wtedy, że jeśli Bóg miałby powrócić na ziemię,chciałbym znaleźć się u stóp Chrystusa ukrzyżowanego, żyjącego w najgorszychnędzarzach. Ponieważ w najbardziej uciskanych warstwach społecznych, w ludziachzmiażdżonych bólem, w alkoholikach, w uzależnionych od narkotyków ukazuje sięw jakiś sposób tajemnicza obecność Chrystusa ukrzyżowanego. Tajemnica bólu byłarozumiana także przez Żydów, którzy zalecali lekarzom: „Kiedy udasz się do osobycierpiącej, pozostań przed nią na stojąco, ponieważ w niej kryje się Boża szechinà”,to znaczy obecność Boga. Ból zmusza nas do pewnych wyborów. Od cierpienia,zwłaszcza tego niezawinionego, nie da się uciec: albo porzucisz wiarę i stanieszsię rewolucjonistą, albo też uznasz tajemnicę, jaką Bóg pokazał w Chrystusieukrzyżowanym.Pomyślmy, co mówi Nietzsche w Tako rzecze Zaratustra, jedno zdanie, któreodebrało wiarę tylu młodym: „Jeśli Bóg może uczynić coś dla świata i tego nie czyni,to znaczy, że jest potworem; jeśli zaś niczego nie może, to znaczy, że Go nie ma”.Lecz Nietzsche nie wiedział, że Chrystus, który pozwolił się potraktować jak grzech,odrzucić i ukrzyżować, jest samym Bogiem. Mówiło się również, że po Auschwitznie można więcej wierzyć w Boga. Przypominam sobie świadectwo, które czytałemo jakimś dowódcy gestapo, ateiście, który w pewnym momencie zdał sobie sprawęz potworności, do jakich dochodziło w obozach koncentracyjnych. Jednego dnia,widząc nagie kobiety wraz z dziećmi prowadzone do „łaźni”, to jest do komorygazowej, poczuł w sobie dotkliwy ból. Zastanawiał się, co mógłby uczynić, bypomóc tamtym i ostudzić ów ból. I poczuł w sobie, że to, co powinien zrobić, torozebrać się, ustawić się wraz z tamtymi w szeregu i pójść umrzeć razem z nimiw komorze gazowej.Dwadzieścia lat później, opisując to, wciąż jeszcze nie był w stanie pojąć, skądmu się wzięła tego typu odpowiedź. Ale my, chrześcijanie, to wiemy. To miłość,Nawet po Auschwitz miłość istnieje