SPIS RZECZY

287Helikopter przeleciał nad skrzyżowaniem, pubem, podwórkiem, po czympochylając się lekko do przodu, ruszył w dół, aby wylądować na polu na skrajubagna. Śmigła nadal obracały się z prędkością startową, kiedy Kinsella ruszyłszybko w stronę maszyny w ciągłej mżawce popołudnia, pochylając się podwielkimi wirnikami, gdy pilot odsunął drzwi na bok i wyciągnął dłoń, by wciągnąćgo na pokład. Usiadł, zapinając pas. Drzwi się zamknęły. Zielono-biały helikopter,rozpłaszczając krzaki kolcolistu na polu wiatrem ze śmigieł, wzniósł się jak jakaśogromna ważka, usztywniając i cofając w locie nogi, które przy lądowaniu ugięły siępod nim. Zawisł nieruchomo w powietrzu, po czym pochylając się do przodu, ruszyłw górę i przed siebie. Daleko stąd.Poniżej świeciły w górę trzy twarze, robotnicy i właściciel pubu. Pomachalijak dzieci, kiedy helikopter zakołysał się nad nimi. I znikli. Kinsella spojrzał napilota, młodego człowieka w jego wieku, ciemnowłosego i uśmiechniętego,wpatrującego się przed siebie w mgłę i deszcz. Mundur pilota był zwykłymczarnym kombinezonem, za to z pretensjonalnymi inkrustacjami złotych galonówna nadgarstkach i ramionach i ze złotą odznaką na szczycie czapki. Odzianyz przepychem jak jakiś admirał z dawnych wieków wydawał się ważną osobistością.Kinsella pomyślał o tych czasach; kardynałowie chadzali obdarci po cywilnemu,a wszelkiego rodzaju najemnicy powiększali swój fałszywy przepych szarży.– Byłeś kiedyś na wyspie? – krzyknął do pilota.– Nie, ale latałem nad nią.Grzmot. Błyskawica przykryła niebo. W ciągu trzech minut znaleźli się nadoceanem, wzburzonym morzem miotanym szkwałami deszczu, ale na zachodzieprzed nimi słup słonecznego światła jak sceniczny reflektor. Pilot wskazał go,szczerząc się i mrugając porozumiewawczo, by pokazać, że to dobra wieść. Kinsellaprzytaknął. Czekał na helikopter trzy godziny, przejmując się, martwiąc, że ten nieznajdzie samotnych rozstajów. Ponownie w akcji, unoszony w powietrzu, szybkopodróżując, poczuł się znowu pewny siebie. Będzie dyplomatyczny, ale stanowczy.Przy odrobinie szczęścia osiągnie porozumienie, zanim zapadnie noc.Byli teraz nad wyspą, przelatując nad opustoszałą plażą, drobnym szarympiaskiem, zielonymi trawiastymi wydmami, a na krawędzi łuku plaży – zatokąz kamienną przystanią i dwoma zacumowanymi w niej kutrami. Jednym z nichbył dziesięciotonowiec, który nie chciał go zabrać tego ranka. Za przystanią stałIINadchodzą... Katolicy