SPIS RZECZY

Kwestia kary śmierci pojawia się natomiast w innych pismach Nowego Testamentu.Vittorio Messori zauważa, że „w Dziejach Apostolskich pierwotna wspólnotachrześcijańska nie odrzuciła natychmiastowej kary śmierci. Kiedy przed św. Piotremstawili się małżonkowie, Ananiasz i Safira, oskarżeni o nadużycie i kłamstwoprzeciwko braciom w wierze, zostali ukarani śmiercią”.Zwolennicy kary śmierci powołują się też chętnie na fragment Listu do Rzymian,w którym Paweł naucza: „A chcesz nie bać się władzy? Czyń dobrze, a otrzymaszod niej pochwałę. Jest ona bowiem dla ciebie narzędziem Boga, [prowadzącym]ku dobremu. Jeżeli jednak czynisz źle, lękaj się, Bo nie na próżno nosi miecz. Jestbowiem narzędziem Boga do wymierzania sprawiedliwej kary temu, który czyni źle”.Kościół pierwszych wieków a kara śmierciChrześcijanie w I i II wieku w odróżnieniu od kategorycznego potępienia aborcji,dzieciobójstwa czy walk gladiatorów nie sprzeciwiali się karze śmierci. KlemensAleksandryjski opowiedział się nawet bezpośrednio za najwyższą karą, porównując jąw swoim dziele Kobierce do ingerencji chirurga wycinającego organ nie nadający siędo leczenia. Ten wybitny apologeta chrześcijański usprawiedliwiał stosowanie karyśmierci jako ochronę dobra społeczeństwa. Z kolei Tertulian głosił, że chrześcijanin niemoże podejmować się funkcji sędziego, do którego kompetencji należy wydawaniewyroków śmierci. Mimo to nie potępiał on kary śmierci jako takiej. Orygenes,podobnie jak Tertulian, uważał, że chrześcijanin nie powinien zajmować miejsca wewładzach państwowych, które mają jednak prawo wydawać najwyższą karę.Święty Augustyn, choć gloryfikował zasadę „niesprzeciwiania się złu”, dopuszczałw określonych warunkach stosowanie kary śmierci. Miał na myśli zabicie wrogaw trakcie wojny sprawiedliwej czy wyrok na zbrodniarzy z rozkazu piastunówwładzy państwowej, działających zgodnie z obowiązującymi prawami. O ile zakazzabijania jest normą ogólną, o tyle odstępstwa od niej wywodzą się z Pisma Świętegona mocy zezwolenia udzielonego przez Boga w konkretnych przypadkach. W liście doApringiusza św. Augustyn pisał: „Jeżeli przeto niczego innego nie ustanowiono dlapohamowania złości przewrotnych ludzi, ostateczna konieczność przynagla do tego,by takich pozbawiano życia”.Konstytucje Apostolskie, czyli zbiór norm kanoniczno-prawnych starożytnegochrześcijaństwa, zawierają punkty, które głoszą, że dopuszczalne jest zastosowaniekary śmierci, ale tylko w wypadku, gdy robi to władza państwowa. Wielu liberalnychteologów zarzuca Kościołowi, że na mocy tych przepisów usankcjonował on karęśmierci dla heretyków, co dało podłoże Inkwizycji. Coraz więcej historyków uważajednak, że herezje w tamtych czasach uderzały najczęściej w prawodawstwoświeckie i podważały podstawy życia społecznego, dlatego to władza świecka byłazmuszona stosować wobec heretyków najwyższą karę. Mało kto jednak wspomina,że w 857 roku papież Mikołaj I w liście do biskupów niemieckich napisał: „ŚwiętyKościół Boży nigdy nie krępuje się świeckimi prawami, miecza nie posiada innego jak