SPIS RZECZY

239Zacznijmy od najszerzej chyba zakreślonego rozumienia „uporczywej terapii”.W przypadku ludzi starych, którzy żyją – by posłużyć się terminologią australijskiegobioetyka Petera Singera – życiem „nędznym”, każda terapia, która przedłużatakie życie, jest już uporczywa. I nie ma znaczenia, czy chodzi tylko o podanieantybiotyków, czy też o częściowe respirowanie lub sztuczne odżywanie. Każdaz tych czynności przedłuża bowiem życie starców, a to kosztuje podatników (Singerpowołując się na wyliczenia innych badaczy, przypomina z oburzeniem, że w 2005roku opieka nad cierpiącymi na chorobę Alzheimera w USA wyniosła aż 92 miliardydolarów). To stanowisko dzieli już tylko krok od opinii, że owych starców trzeba albouśmiercić (sam Singer opowiada się w wielu przypadkach za taką właśnie opcją), alboTerminy „miłosierdzie” i „miłość” w ustachzwolenników zabicia Eluany Englaro czy TerriSchiavo, a także niektórych protestantów nie mająjuż nic wspólnego ze znaczeniem, jakie nadał imJezus Chrystus.pozwolić im jak najszybciej umrzeć, zaprzestając jakiegokolwiek leczenia. Opinianajbliższej rodziny, w tym dzieci – i to jest istotna nowość w argumentacji Singera –ma być w ogóle niebrana pod uwagę 15 .Takie postawienie sprawy nie ma jednak nic wspólnego z zaprzestaniemuporczywej terapii. Jest ono raczej zaprzestaniem terapii zwyczajnej, czyli biernąeutanazją. Celem działania zalecanego lekarzom przez Singera jest bowiem nie tyleumożliwienie przyjęcia naturalnej śmierci w sytuacji, gdy jest ona nieuchronnaz odpowiednią godnością, ile po prostu zwyczajne skrócenie życia pacjenta.Przykładem takiego działania jest historia Baby Doe – dziecka, które urodziło sięz zespołem Downa oraz niedrożnością układu pokarmowego. Lekarz, któremu matkapowiedziała, że nie chce takiego dziecka, zarządził, żeby nie przeprowadzano operacjiudrożnienia układu pokarmowego, i dziecko po kilku dniach zmarło z głodu, choć nie15 P. Singer, Nie starcy nie chorują, tłum. S. Kowalski, „Gazeta Wyborcza”, 5-6 kwietnia 2008, s. 25.Granice uporczywej terapii