SPIS RZECZY

Księdzem... A może urzędnikiem?... Karierowiczem?... Czychleb w moich dłoniach staje się Jego Ciałem?... Czy JegoCiało staje się częścią mnie, by inni mogli mnie spożywać,rozdzierać zębami, karmić się?... Kim jestem w tej kapłańskiejepopei?... Czy jestem w stanie poświęcić się i umrzeć za moichwiernych?.... Czy kocham ich bezinteresownie, za darmo,z pragnieniem krystalicznie czystym – by oni wzrastali, a ja sięumniejszał?...Ilekroć wtulam się w chłód nocy, czuję jak wiele we mnie ironii losu,bladej pobożności, lęku przed samym sobą, trwogi konania, bólu –kąsającego ciemności, w które uwikłał mnie świat albo w które sam sięuwikłałem.Jestem zatem człowiekiem, mężczyzną, chrześcijaninem, zakonnikiem,kapłanem. Jestem nabrzmiałym od pytań synem Jerzego i Stanisławy.Szukam... Szukam sensu, szukam miłości, szukam siebie, szukaminnych, szukam Boga... Niosę w sobie kiść mniej lub bardziej dojrzałychdoświadczeń. Jestem polem pełnym pszenicy i kąkolu. Zanim poznamsamego siebie, miną lata... A wtedy na peronie?... To musiał być On... Tobył On... Bez względu na to, ile jeszcze pytań się we mnie zrodzi, jednemumuszę pozostać wierny. Nie udzielać samemu i zbyt szybko – odpowiedzi,które potrafią być zdradliwe jak niebo nad tonią oceanu. Wtedy na peronieodkryłem, że cokolwiek dziać się odtąd będzie, On nie pozwoli, bympopadł w obłęd bezsensu.Gdziekolwiek teraz jesteś – Tajemnico – niosąca pokójzatrwożonemu sercu, jutro jeszcze raz przytul mnie nawysokości ołtarza. I spraw, bym nigdy nie był pewny... Bopewność potrafi być zdradliwa... Szczególnie wtedy, gdyposzukuje się własnej tożsamości... Na drodze krzyżowejdiabeł potrafi zdobyć się na najczulszą uprzejmość... Awtedy odpowiedzi pojawiają się same, nim padniejakiekolwiek pytanie...