SPIS RZECZY

95argumentuje Amerio. – I komunizm też, jako system bez rozumu. Próbował zarządzaćludźmi bez brania pod uwagę ich prawdziwej ludzkiej natury. Systemy totalitarne nierespektują żadnego innego prawa poza tym, które wynika z ich własnego działania.Wielkie stwierdzenie Pawła VI, że „jesteśmy jedynymi, którzy bronią potęgirozumu”, zostało podjęte przez obecnego papieża w znamiennym wykładziez Ratyzbony i nadal rozbrzmiewa w wielu innych apelach: „poszerzajcie horyzontyrozumu”. Dzisiejsza pojęciowa dominacja miłości nad prawdą, porządku kochanianad porządkiem poznania, najwyraźniej daje się zauważyć na płaszczyźniebiopolityki, gdzie znajduje ujście w chwytliwym sloganie: przedkładać racje sercaponad racje rozumu. Stąd powoływanie się na „współczucie”, by podjąć decyzjęo zabiciu kogoś poddanego zbyt długiej intensywnej terapii; stąd też kierowaniesię „odruchem miłości”, by „położyć kres czyjemuś cierpieniu”. Na dnie problemówwspółczesności zdaje się spoczywać Filioque, bowiem kto neguje Filioque, tenprzyznaje absolutne i bezdyskusyjne pierwszeństwo miłości. Miłości bez granic i bezuzasadnień. Cokolwiek robisz „z miłości”, jest dobre. Nawet jeśli w efekcie tego ktośzostanie odesłany na tamten świat.Kim był Romano Amerio?Włosi o autorach, takich jak Amerio, mówią: rompiscatole, to znaczywichrzyciel, ktoś, kto burzy porządek, mąci święty spokój. Z pewnością za kogośtakiego został uznany przez większość opinii publicznej ów szwajcarski profesorfilozofii katolickiej z Lugano, skoro został skazany na najwyższy wymiar kary, jakąmożna zastosować wobec autora książek: damnatio famae – zbrukanie opinii orazdamnatio memoriae – skazanie na zapomnienie. Zasłużył sobie Amerio na sporegrono krytyków, i to nie tylko tych spokojnych i rzeczowych, ale zwłaszcza tychrozjuszonych i nietolerancyjnych, którzy wobec niewygodnego intelektualisty wolązastosować publiczny nokaut niż podjąć z nim merytoryczną debatę. Zarzucano mustworzenie „dzieła antysoborowego” i wzniesienie sztandaru „ducha reakcyjnego”.Przyprawiono mu gębę „lefebrysty” i szalonego krytyka Kościoła. Oskarżanoo „niszczenie wiary katolickiej”. Zmasowana niechęć i resentyment sprawiły, że małokto dzisiaj wie, kim był Romano Amerio, mimo że przez znawców uznawany jest zajednego z najwybitniejszych myślicieli katolickich XX wieku.Urodził się w 1905 roku w Lugano, we włoskojęzycznym kantonie Szwajcarii.Był uczniem ojca Gemellego, założyciela Katolickiego Uniwersytetu Sacro Cuorew Mediolanie (w rzymskiej klinice jego imienia był leczony Jan Paweł II), gdziew 1927 roku obronił doktorat z filozofii. Aż do emerytury nauczał filozofii, grekii łaciny w swym rodzinnym Lugano, pośród śnieżnych Alp i kryształowych jezior.Śledził z uwagą proces przygotowania do Soboru Watykańskiego II, ogłoszonegoprzez charyzmatycznego papieża Jana XXIII w 1959 roku. Przyglądał się efektomKto się boi Romano Amerio?