I

selectieve stabilisatie van neuronen (die overigens sterk verwant is aan Edelmans theorie)
veronderstelt drie stappen die hieronder zijn weergegeven. (zie ook figuur 3.9).
Drie stappen in de ontwikkeling van het jonge brein Bij de pasgeborene is de stroom van
• Gedurende de vroege ontwikkeling is er sprake van
een sterke groei in het aantal vertakkingen van
dendrieten van piramidecellen en het aantal synapsen.
Dit leidt tot een grote diversiteit en redundantie
(overvloed) in neurale netwerken: er ontstaan
eigenlijk meer verbindingen dan nodig is om
het netwerk goed te laten functioneren.
impulsen in het netwerk nog hoofdzakelijk
spontaan. Later wordt deze in steeds
sterkere mate bepaald door de interacties
tussen individu en zijn omgeving.
Op het proces van selective stabilisatie
zijn ook leerprocessen en culturele invloeden
van invloed. In termen van se-
• Deze redundantie is echter van tijdelijk aard. Vele
synapsen en neuronen degenereren. Zo is vóór
lectieve stabilisatie betekent leren dus
het aanbreken van de adolescentie, vergeleken
met de eerst twee levensjaren, het aantal synaptische
verbindingen en apicale dendrieten reeds
met de helft afgenomen.
• Dit proces gaat gepaard met selectieve stabilisatie:
een selectie uit het totale patroon van neuronale
verbindingen
vooral het 'elimineren van het overbodige'.
De 'kosten' aan genetische informatie,
die dit proces van stabilisatie
stuurt, zijn relatief gering in vergelijking
met de kosten van het 'punt voor punt'
coderen van alle specifieke neuronale
eigenschappen. Selectieve stabilisatie betekent namelijk dat dezelfde input bij verschillende
patronen van neurale verbindingen tot dezelfde output kan leiden. Bijvoorbeeld een functie als
spraak blijft identiek, ondanks verschillen in anatomie van de hersenstructuren. Bij de ene
persoon zal spraak uitsluitend gereguleerd worden door de linkerhersenhelft, bij de andere
zowel door linker- als rechterhersenhelft.
Deacon Door Deacon is benadrukt dat synchroniciteit mogelijk het principe is dat de selectieve
eliminatie van synapsen bevordert. Verbindingen tussem axonen van neuronen die synchroon
met het vuren van de ontvangende neuronen hun neurontransmitter afscheiden in de
synaps, zullen op den duur versterkt worden volgens de regel van Hebb (zie figuur 3.9,
rechts). Een factor die, zeker in de beginfase van neurale competitie, synchroniciteit in de
hand kan werken, is de ruimtelijke organisatie. Hersengebieden waartussen lange en/of sterk
vertakte verbindingen bestaan, zullen bijvoorbeeld moeilijker synchroniciteit kunnen opbouwen,
dan gebieden met korte en/of directe verbindingen. Dit proces zal er op den duur toe
leiden dat diffuse verbindingen en grove projecties naar doelgebieden in de cortex, meer en
meer lokaal en precies worden.
88