I

vooral betrekking op preparatie en selectie van hogere-orde programma's van bepaalde
plannen, intenties of acties, die vermoedelijk deels met structuren in de motorische schors
zijn geassocieerd. Dit circuit loopt echter niet via het pulvinar maar via de mediodorsale
kernen van de thalamus.
Hoe nu de executieve controlesystemen precies de activiteit in de sensorische gebieden
beïnvloeden is nog niet duidelijk.Volgens LaBerge zijn vooral circuits in het pulvinar van
de thalamus verantwoordelijk voor de selectieve versterking van de activiteit van neuronenpopulaties
in de sensorische schors. Dit geschiedt via laterale inhibitie van neuronen
die met irrelevante (= te negeren) kenmerken van de stimulus zijn geassocieerd. Daardoor
wordt de activiteit van thalamocorticale circuits die met de relevante stimuluskenmerken
zijn geassocieerd geleidelijk versterkt (zie figuur 7.14).
Onderzoekers als Crick, Koch en Niebur menen echter dat synchronisatie van neuronen
ten grondslag ligt aan de selectieve versterking van geattendeerde kenmerken in de sensorische
gebieden. Als aandacht op specifieke stimuluskenmerken (bijvoorbeeld de vorm en
kleur van een bal) wordt gericht, zullen de actiepotentialen van twee neuronen A en B die
met deze kenmerken zijn geassocieerd synchroon gaan lopen en bij elkaar optellen. De
axonen van A en B komen samen in een hogere-orde neuron C, dat bijvoorbeeld gelegen is
in gebied V4. Het opteleffect van de output van neuronen A en B leidt vervolgens tot relatief
grote EPSPs in neuron C, waardoor hier nieuwe actiepotentialen ontstaan. Voor nietgeattendeerde
stimuluskenmerken is er sprake van een asynchroon verloop van de actiepotentialen
in A en B, en blijft de activiteit van neuron C dus beneden de vuurdrempel.
Belangrijk is tenslotte te constateren dat het pulvinar niet zelf verantwoordelijk is voor de
initiële selectie van informatie. Deze vindt namelijk plaats in corticale gebieden als de extrastriate
visuele gebieden, en de posterieure pariëtale pariëtale en frontale gebieden van
de hersenen. Hier wordt dus de eerder genoemde activiteitsdistributie 'geset', dat wil zeggen
op het geselecteerde kenmerk (bijvoorbeeld de kleur rood, of positie links) gecentreerd.
Figuur 7.16 laat zien dat de activiteitsdistributies in de posterieure pariëtale schors nog
weinig scherp zijn afgetekend. Dit komt omdat de receptieve velden voor perceptuele kenmerken
hier relatief groot zijn. In het volgende station, het pulvinar, wordt echter de input uit
de pariëtale schors verder aangescherpt, en doorgestuurd naar gebied V4 en tenslotte naar
de temporale schors (IT). In IT vindt de uiteindelijke identificatie van het object plaats. Het
patroon van differentiële-activatie in IT is dus het mechanisme dat de uiteindelijke selectie
uitvoert.
Empirische studies: functionele neuroimaging en ERP studies. Er bestaat recente evidentie
afkomstig van neuromaging (fMRI) studies voor het bestaan van controlemechanismen in
de hersenen. Deze evidentie is deels ontleend aan spatiële-cueing taken, en deels aan
meer complexe cognitieve taken. In deze studies werd vooral gekeken naar effecten van
188