I

thalamus naar de primaire visuele schors wordt gevoerd. Ook in de visuele schors treffen we
vele computationele structuren aan, die betrokken zijn bij analyse van allerlei elementaire
informatie. Bijvoorbeeld bij het waarnemen van een bewegende rode bal, zal eerst het ruwe
beeld afkomstig uit het visuele projectiegebied 'uiteengerafeld' moeten worden in een aantal
elementaire deelkenmerken als vorm, kleur en beweging.
Deze analyse vindt plaats in specifieke structuren in de daaromheen gelegen gebieden.
Daarna zal weer een synthese van deze afzonderlijke kenmerken moeten plaatsvinden, die
leidt tot identificatie van het waargenomen object. Hierbij zijn vermoedelijk vooral het pariëtale
gebied, de temporale gebieden maar ook frontale schorsgebieden betrokken.
Input
(perceptie)
Centraal
(geheugen)
Output
(motoriek)
Analyse en synthese van elementaire
stimuluskenmerken
(posterieure schors)
Opslag, vergelijking en opzoeken van informatie.
Stimulus-response translatie
(posterieure en anterieure schors)
Actieprogrammering, instructiegeneratie en
bewegingsexecutie
(anterieure schors)
Figuur 4.6 Overzicht van drie typen computationele processen en netwerken in de hersenen (posterieur, posterieur-anterieur
en anterieur) die verondersteld worden hiermee te corresponderen. Deze netwerken zijn
weer samengesteld uit kleinere eenheden, zogenaamde lokale circuits of modulen, die meer specifieke computaties
uitvoeren
Met centrale functies worden vooral processen bedoeld, die een intermediërende functie
hebben tussen pure perceptuele en motorische processen. Enkele van deze centrale processen
zijn: a) het vergelijken van nieuwe of binnenkomende informatie met bestaande kennis, b)
het zoeken naar bestaande kennis elementen, c) het opslaan van nieuwe kenniselementen
en d) het vertalen van stimulus naar respons. Functies a-c betreffen dus vooral herkenning en
opslag van nieuwe informatie in het geheugen.
Onderzoekers als Desimone en Barlow nemen aan dat herkenning (functie a) gebaseerd is
op zogenaamde comparator- (vergelijkings) mechanismen. Comparator-mechanismen hebben
mogelijk een fundamentele en universele functie in de hersenen (zie ook figuur 4.7). Zo is
de waarneming van een perceptueel object als een appel niet een passief proces, waarbij de
buitenwereld wordt gekopieerd, maar een actief verwerkingsproces, waarbij de binnenkomende
informatie wordt vergeleken met bestaande en in het geheugen opgeslagen kennis
van de buitenwereld (onze kennis van verschillende appelsoorten, en de kleur, geur, smaak
en 'grijpbaarheid' van de appel). Wat we bewust zien of ervaren, is dus de resultante van dit
vergelijkingsproces. Dit voorbeeld laat ook zien dat waarneming een proces is waarbij passie-
101