I

genschappen van objecten als grootte of oriëntatie analyseert en samenvoegt. Kosslyn en
Koenig spreken hier van een preprocessing subsysteem.
De output van dorsale (pariëtale) en ventrale (temporale) gebieden in de posterieure schors
convergeert in het associatieve geheugensysteem. Hierbij zijn waarschijnlijk dezelfde gebieden
betrokken, die ook bij encodering van locatie- en objectinformatie een rol spelen, namelijk
de pariëtale schors voor opslag van spatiële informatie, en de temporale schors voor
opslag van objectinformatie.
Een bijzondere eigenschap van neuronen in de inferieure temporale schors is daarbij dat zij
niet op elementaire maar complexe kenmerken van objecten reageren. Voorbeelden hiervan
zijn kenmerken als gezichten, handvormen, geometrische patronen. Volgens Tanaka komt
dit omdat de code van deze objecten niet in enkele cellen, maar grotere neurale eenheden
als kolommen of lokale netwerken is opgeslagen.
In het associatief geheugen vindt een vergelijking plaats van binnenkomende informatie met
bestaande geheugenrepresentaties, zogeheten templates of schemata. Hierbij gaat het
primair om niet-spatiële informatie. Bij een perfecte match of overeenkomst in de temporale
schors wordt een bekend object volledig herkend. Ook bij een onvolledige match kan echter
toch een volledige en succesvolle identificatie plaatsvinden: het brein vult dan als het ware
de ontbrekende delen zelf in. In het geval van een mismatch − zoals het waarnemen van een
ongewoon, perceptueel sterk misvormd of geheel nieuw voorwerp − wordt echter een zoekproces
opgestart dat tot doel heeft nieuwe aanvullende informatie te verzamelen uit de buitenwereld.
Bij dit zoekproces zijn ook attentionele mechanismen betrokken. Deze laten de
aandacht verspringen naar nieuwe locaties in het visuele veld. Ook het dorsale (waar) systeem
wordt dan betrokken bij het identificatieproces, waarbij de spatiële kenmerken sterker
gaan meespelen. Dit proces kan doorgaan totdat een kenmerk wordt gevonden dat een
bevredigende match met de interne representatie oplevert, of − als het een geheel nieuw
object betreft − totdat opslag van een nieuwe representatie heeft plaatsgevonden. Dit proces
wordt ook wel visueel zoeken genoemd.
Een belangrijk kenmerk van de hogere visuele waarneming is ons vermogen objecten in de
ruimte te herkennen ondanks hun verschillende retinotope beeld. Als wij namelijk met onze
ogen van links naar rechts bewegen, zullen alle voorwerpen in een kamer naar verschillende
locaties op het netvlies verspringen. Er moet dus een mechanisme zijn dat er voor zorgt, dat
retinotope coördinaten worden omgezet in spatiotope, dat wil zeggen ruimtelijke coördinaten.
Hierbij zijn vooral neuronen in het pariëtale gebied (gebied 7a) betrokken. Het vermogen van
het pariëtale schors de precieze locaties van voorwerpen in de ruimte te kunnen bepalen is
opmerkelijk, gezien het feit dat het receptieve veld van dit gebied zeer groot is. Kennelijk
vindt encodering in dit gebied niet plaats via precieze codering, maar via het mechanisme
van grove codering, of brede tuning, dat in hoofdstuk 4 is besproken.
137