I

die elk een specifiek negatief effect hebben op de prestatie in spatiële cueingtaken, zoals
getoond in figuur 7.6. Patiënten met laesies in het posterieure pariëtale gebied hebben wél
profijt van cueing van locaties in het visuele veld bij ‘valide’ cues: deze cues wijzen altijd in
de ‘goede’ richting.
Figuur 7.6 Boven: een cue geeft de positie aan van de target (asterisk) die kort daarop verschijnt in hetzelfde
veld. De proefpersoon mag hierbij geen oogbewegingen naar links of rechts maken. Soms wordt als cue een
pijl gebruikt die in de richting van de plaats van de target wijst. Onder-links: presentatie van een target in
valide en niet-valide trials aan een patiënt met een laesie in de rechter pariëtale schors. Onder-rechts: bij
patiënten met laesies in de pariëtale schors blijkt de reactietijd op niet-valide cues drastisch toe te nemen als
de target op de plek verschijnt tegenover de laesie (bovenste grafiek). Blijkbaar hebben deze patiënten vooral
problemen met het ‘losmaken’ van aandacht, als deze van het goede naar het slechte veld toe moet bewegen.
Een andere verklaring is dat zij een te sterke oriëntatie hebben op het goede veld.
Deze patiënten vertonen echter ten opzichte van normale personen een relatief sterke toename
in hun reactietijd bij ‘niet-valide’ cues. Dit zijn cues die in de ‘verkeerde’ richting wijzen.
Dit effect is het grootst als de target verschijnt op een locatie tegenovergesteld aan de plaats
van de laesie (zie onder in figuur 7.6).
Patiënten met laesies in de thalamus (pulvinar) profiteren veel minder van valide cues. Tenslotte
blijkt bij patiënten met beschadigingen in het gebied van de colliculus superior de
coverte aandachtsbewegingen verstoord te zijn. Daarbij blijkt de aandachtstoornis het deficiet
in de oogbewegingen te volgen. Zo gaat bijvoorbeeld een verstoring van oogbewegingen
in de verticale richting, die bij bepaalde neurologische aandoeningen voorkomt, ook gepaard
met een verstoring van aandachtsprongen in dezelfde richting.
166